υστερογραφο σημειώμα πολλαπλής επιλογής.

Ας μην φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Πρέπει να υπακόσουμε στους όρους, αυτοί την φορά χωρίς ρόλους, εσύ είσαι εσύ, και εγώ είμαι εγώ. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις, δεν υπάρχουν δικαιολογίες, μπορείς να μην με κοροιδευέις την ώρα που μιλάω;
 - ίσως να νιώθω τα μάτια μου να καίγονται, και τόσο απλά κατάφερε να εκνευριστώ και να διπλώσω τα χέρια σαν να με έβαλαν σε τιμωρία. ας κανει ότι θέλει, ας πει ότι θέλει. ούτως ή άλλως μια ζωή μόνος του μίλαγε, κανόνιζε το πρόγραμμα του, δεν του έβγαινε το σωστο αποτέλεσμα, πέταγε τις ευθύνες όπου μπορούσε.Τον βλέπω να μιλάει, βασικά όχι, ακόμα γελάει, με δείχνει και γελάει, μεταξύ μας χασκογελάω και εγώ, ίσως γιατι ήταν ένα πράγμα που μου άρεσε, εκει στο γέλιο, τότε δεν μπορούσε να μιλήσει, τότε δεν μπορούσε να μου τα χαλάσει όλα με μια κουβέντα. Τώρα θα πάει στο μπουφάν του τραγουδώντας, να φέρει τα τσιγάρα του, στα μισά του διαδρόμου θα κοιταχτεί στο καθρέφτη και μετά θα πάει στην κουζίνα να φέρει ποτήρια και την τεκιλα. μόλις κάτσει στην πολυθρόνα του δεν θα ξανακουνηθεί για τίποτα, στην αρχη θα μου κάνει το βασανιστήριο του ποιός θα μιλήσει πρώτος, ήδη ξεκινάει, παρόλο που βάζει στα ποτήρια ποτό καταλαβαίνω ότι με κοιτάει αν και εγώ κοιτάω την τηλεόραση, μόνο που είναι κλειστή.
Αλήθεια αυτό με την διαχείρηση των νεύρων ώστε να μην το καταλάβουν και λοιπά εγώ ποτέ δεν το κατάλαβα. Τέλος πάντων .
Ανάβω τσιγάρο, την ώρα που χτυπάνε ταυτόχρονα τα κινητά. Τα χαμηλώσαμε, περίεργο ακόμα κι για μένα το ότι συμφωνούμε. εμείς ούτε όταν γνωριστήκαμε δεν συμφωνούσαμε πόσο μάλλον τώρα. Τότε δεν αφήναμε ούτε ατάκα να πέσει κάτω, μπορεί να τρωγόμασταν όλο το βράδυ μόνο και μόνο για το ποιός θα έχει την τελευταια κουβέντα, τώρα αφήνουμε την σιωπή και τις κλειστές πόρτες να καλύψουν τα κενα. Τι άλλαξε δεν ξέρω, δεν θέλω να κάτσω να το ψάξω. Αν άλλαξε εκείνος μπορεί αλλά κι πάλι δεν θέλω να το ψάξω. Αν άλλαξα πολύ πιθανό . Βασικά για το μόνο που είμαι σίγουρη ίσως είναι ότι δεν θέλω να ψάξω ούτε να προσπαθήσω ούτε να σκεφτώ.
στην ανάλυση χάνεται, στην ανάλυση πονάει , η οποιαδήποτε κατάσταση απο τις λέξεις.
Τον κοιτάω, τώρα που μιλαέι και δεν ακούω καν τι λέει τον κοιτάω και ξαφνικά σταματάει και με κοιτάει . ακούω . μιλαει . μιλάει ήρεμα (περίεργο) μιλάει απλά (μα τι έπαθε ξαφνικά)
 η απόφαση είναι δική σου εγώ σου είπα ότι είχα να σου πω! τώρα τι; θα συνεχίσεις ; θα σταματήσεις; ή θες χρόνο ; μόνο το τελευταιο μην απαντήσεις γιατί τον χρόνο εγώ δεν τον μετράω, παρόλο που τα πάω καλά με τους αριθμούς.
το κακό είναι,- απαντάω και προσπαθώ να μετρήσω την αναπνοή μου αλλά-  ότι εγώ πλέον δεν έχω καμία απάντηση να σου δώσω όποτε μην κάνει καν τις ερωτήσεις. Θα τα πούμε . Γεια.
ήπια την τεκιλα απο το ποτήρι, έσβησα το τσιγάρο, φόρεσα τα παπουτσια μου, του αφήσα το κλειδι στο τραπεζάκι και εφύγα αφήνοντας το σημειωμα που του είχα γράψει την πρώτη μέρα που τον είδα ...  θα παίξεις; ή θα πας πάσο; υποσημείωση σε περιπτωση που θες χρόνο να σκεφτείς; έχεις ίσως 5 λέπτα . αλλά και πάλι ίσως, γιατί έχω και ένα πρόβλημα με τους αριθμούς.