πάμε ξανά...

Λένε πως ο έρωτας φαίνεται στα μάτια, όταν χάνεται αφήνει πίσω μια σκιά. Ένα βλέμμα διαφορετικό από όλα τα άλλα, σαν να βλέπεις μέσα από γρίλιες, μισά, θολά, πονάς. 

Λένε πως η αίσθηση ροδοκοκκινίζει τα χείλια που τον μελετούν, λένε πως έρχεται κρυφά, καραδοκεί. Λένε πως παρομοιάζεται με ταξίδι , άλλοι λένε πως παρομοιάζεται με την επιστροφή. 

Άλλοι λένε πως είναι μια μπαλάντα γραμμένη από τρελό και άλλοι λένε πως αυτή είναι η φύση του ανθρώπου να στροβιλίζεται και να χορεύει ακατάπαυστα ένα ταγκό για δύο. Ορμή , πάθος, πόθος και στην  ουσία του όλο το συναίσθημα, να μην σε νοιάζει που είσαι, τι ώρα είναι, τι θα γίνει αύριο να σε νοιάζει το τώρα. Το Τώρα, για το μετά βλέπουμε κανείς δεν πρόλαβε να μου πει τι θα γινόταν μετά. Κανέναν δεν ένοιαζε, ζούσαν το κάθε δευτερόλεπτο του κάθε λεπτού σαν να ήταν σε ταινία παλιά σε ένα παλιό θερινό σινεμά. Σε ένα απόλυτο ταξίδι αισθήσεων και παραισθήσεων... 

Η καρδιά θα θέλει πάντα το αίσθημα, όπως και τα μάτια το φως.  καταφέραμε να μην πιστεύουμε ούτε στα μάτια, ούτε στη καρδιά , και όλα να γίνονται με βάση τη λογική ... σαν να φοβόμαστε να πούμε πάμε ξανά...