βροχή...μου

 Το φθινώπορο μου αρέσει να κοιτάζω τη βροχή απο το τζάμι, να ακούω δυνατά μουσική και να σκέφτομαι πως οι σκέψεις μου καθαίρονται μόνο και μόνο απο την όψη της σταγόνας. Μου πήρε αρκετό καιρό να βγω έξω στη βροχή και να χορέψω ενω γίνομαι ένα με τη φύση. Μου πήρε αρκετό καιρό να δεχθώ ότι ποτέ οι μεγάλοι αποχωρισμοί δεν γίνονται σε αποβάθρες τρένων και ποτέ όταν βρέχει. μπορούν να γίνουν και μέρα μπορούν να μην γίνουν καν! Καθώς οι άνθρωποι είναι τρένα και ο καθένας ξεχωριστά μπορεί να είναι ένας σταθμός, ή ένα διάλειμμα για έναν καφέ αλλά όπως και να το σκεφτείς οι άνθρωποι σε βάθος χρόνου είναι η μόνη ελπίδα για να πεις ότι έζησες τη ζωή τη δική σου και όχι μια λογική σειρά πραγμάτων. Η λογική ας μπει στο μέτρημα του χρόνου, και όπου αλλού χωράει η μονότονη σκέψη της. Το συναίσθημα ας μπει στους αποχαιρετισμούς, ας είναι στις αποβάθρες, ας είναι σε εκείνες τις κυριακές που δεν καταλαβαίνεις πως  περνούν, ας είναι σε εκείνες τις εβδομάδες που μας εκνευρίζουν, ας είναι σε εκείνα τα χαμόγελα που μας λιώνουν ας είναι σε εκείνες τις στιγμες που απο την μια μεριά λες ότι δεν γίνεται να γίνει και απο την άλλη σαν μαγνήτης ξέρεις πως θες να πας ευθεία και ας καταστραφείς...
 Άλλωστε χειμώνας έρχεται και να καείς , ή το χιόνι ή η βροχή μπορεί να σε σώσουν .. υπάρχει η πιθανότητα όμως να μην καεις καν. και το τρένο να το χρησιμοποιείς μονάχα για εκδρομές!

απο την άλλη μεριά μπορεί να είναι μόνο ένα παραλήρημα απο το κρύωμα και απλά να μου αρέσει η βροχή χωρις κανένα συναίσθημα ...