το θεατρο του παραλογου...

  εσύ μου θύμισες ποιά είμαι και εσύ με βοήθησες να δω ξεκάθαρα τι δεν είμαι.
ησουν εκείνος που έβλεπες στη μαυρίλα το φως, το φως που πάντα φοβόμουν να δω και το φως που σκεφτόμουν ως ένα φάντασμα τις ώρες της μέρας. Να όμως που έκανα ένα ακόμα λάθος στην προσπάθεια μου να δω τα πράγματα πέραν της λογικής. Δεν ήσουν εσύ που με βοήθησες να δω μια διαφορετική όψη του εαυτού μου, ήσουν απλά η αφορμή να δω διαφορετικά θα το έκανα ούτως ή άλλως. Δεν σε χρειάζομαι, δεν σε χρειάζομαι, δεν σε χρειάζομαι, ΔΕΝ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ.
Συμβαίνει αυτό ξέρεις σε ανθρώπους που μοιάζουν σε μένα, ξέρεις σε εκείνους που ναι μεν θέλουν να αισθανθούν διαφορεικά αλλά δεν ειναι και διαθετημένοι να το κάνουν με διαφορετικούς όρους απο τους δικούς τους. Για να είμαι ειλικρινής και για να είμαι απόλυτα ξεκάθαρη ποτέ δεν πίστεψα σε έρωτες και πάθη, ποτέ δεν πίστεψα σε αγάπες και συμβόλαια πίστης και χαρας.
   Η ζωή είναι μικρή, φίλε μου, πολύ μικρή για να γράφω αυτή τη στιγμή και να πιστεύω πως κάποιος μπορεί να διαβάζει και να σκέφτεται όπως εγώ. Είναι μικρή, είμαι μικρή και προχωράω με το κεφάλι ψηλά ακόμα και αν βρέχει ή χιονίζει και γίνομαι μέρα με την μέρα κάτι άλλο. Πάντα με θεωρούσα θεατρίνα ίσως αυτό να με γοήτευσε στην κατάσταση ότι κάποτε θα φαινόταν το ταλέντο μου στο να μπερδεύω καταστάσεις και γινόμουν μια μεγάλη σταρ. . .