1 : 44
Βλέπεις, Ακους, Αισθάνεσαι, Μιλάς, Γεύεσαι .
Νιώθεις... χαρα, λύπη
Ζεις την κάθε μερα το κάθε λεπτο στο έπακρο. Περιγραφεις σαν να ήταν κάτι πρωτόγνωρο και ας μην ήταν η πρώτη φορα που το ζούσες. Λες λεπτομέρειες. Το χρώμα του ουρανού, το είδος του καφέ, τη γεύση απο το τσιγάρο, το τραπέζι και τις κούπες τις τοποθετείς με χρώματα και σχέδια. Θυμάσαι και όλες τις άλλες φορές τα στοιχεία που υπήρχαν και τα στοιχεία που υπάρχουν. Ζητάς να ακουστείς, ζητάς απαντήσεις μα σαφώς σου έχουν τελειώσει οι ερωτήσεις.
Σκέφτεσαι το ιδανικό. Προχωράς με βήμα μετέωρο σε κάτι καινούριο σαν να είσαι ζογκλερ σε τσίρκο. Αναρωτιέσαι γιατί το ποτό τελειώνει πιο γρήγορα και απο το τσιγάρο σου, που τώρα τελευταία σβήνει και ας μην είναι στριφτό. Θεωρείς ότι έχεις γνώση σε ότι ακριβώς σε προβληματίζει, φοβάσαι όμως να δώσεις τις ίδιες τις δικές σου απαντήσεις.
Οι ώρες έγιναν μέρες και οι μέρες μήνες και οι μήνες χρόνος. Χρόνος που όπως και να τον τοποθετήσεις είναι πιο μπροστά απο σένα. Νομίζεις πως είσαι πίσω, πως έχεις μείνει πίσω, πως ζεις τα ίδια και τα ίδια και καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που δεν έκανες αυτό που πάντα ήθελες. Τι ήθελες; τι θέλεις; κανείς δεν στο απαντά . Ξέρεις ήδη !
Η ζωή σου, η ζωή μου, η ζωή του άλλου έχουν ένα κοινό. Την αμφιβολία. Χωρίς την αμφιβολία δεν θα προχωρούσες ακόμα και τώρα κάνεις κάτι, ακόμα και τώρα προχωράς αν και δεν θες ακόμα και τώρα προσπαθείς να κερδίσεις μια παρτίδα 21 ενώ παίζεις μόνος.
Τι θες; Τίποτα θα απαντήσεις και ύστερα θα παραπονεθείς και θα κοιτάξεις πίσω μην ακούει κανείς. Δεν ακουει κανείς. Πές μου τι θες...
Ηρεμία, ησυχία, λύσεις.
Δεν υπάρχουν απαντήσεις... το τσιγάρο έσβησε στο τασάκι, η μουσική συνεχίζει να παίζει και κοιταω γυρω μου και νομίζω πως ζω σε μια καλοστημένη παράσταση. όχι ! δεν είναι παράσταση σε ώρα πρόβας η ζωή. Είναι παράσταση στην ώρα που ανοίγει η αυλαία και γι αυτό περίμενε και εσύ να δεις αν θα βγούμε ζωντανοί απο το χειροκρότημα.
Νιώθεις... χαρα, λύπη
Ζεις την κάθε μερα το κάθε λεπτο στο έπακρο. Περιγραφεις σαν να ήταν κάτι πρωτόγνωρο και ας μην ήταν η πρώτη φορα που το ζούσες. Λες λεπτομέρειες. Το χρώμα του ουρανού, το είδος του καφέ, τη γεύση απο το τσιγάρο, το τραπέζι και τις κούπες τις τοποθετείς με χρώματα και σχέδια. Θυμάσαι και όλες τις άλλες φορές τα στοιχεία που υπήρχαν και τα στοιχεία που υπάρχουν. Ζητάς να ακουστείς, ζητάς απαντήσεις μα σαφώς σου έχουν τελειώσει οι ερωτήσεις.
Σκέφτεσαι το ιδανικό. Προχωράς με βήμα μετέωρο σε κάτι καινούριο σαν να είσαι ζογκλερ σε τσίρκο. Αναρωτιέσαι γιατί το ποτό τελειώνει πιο γρήγορα και απο το τσιγάρο σου, που τώρα τελευταία σβήνει και ας μην είναι στριφτό. Θεωρείς ότι έχεις γνώση σε ότι ακριβώς σε προβληματίζει, φοβάσαι όμως να δώσεις τις ίδιες τις δικές σου απαντήσεις.
Οι ώρες έγιναν μέρες και οι μέρες μήνες και οι μήνες χρόνος. Χρόνος που όπως και να τον τοποθετήσεις είναι πιο μπροστά απο σένα. Νομίζεις πως είσαι πίσω, πως έχεις μείνει πίσω, πως ζεις τα ίδια και τα ίδια και καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που δεν έκανες αυτό που πάντα ήθελες. Τι ήθελες; τι θέλεις; κανείς δεν στο απαντά . Ξέρεις ήδη !
Η ζωή σου, η ζωή μου, η ζωή του άλλου έχουν ένα κοινό. Την αμφιβολία. Χωρίς την αμφιβολία δεν θα προχωρούσες ακόμα και τώρα κάνεις κάτι, ακόμα και τώρα προχωράς αν και δεν θες ακόμα και τώρα προσπαθείς να κερδίσεις μια παρτίδα 21 ενώ παίζεις μόνος.
Τι θες; Τίποτα θα απαντήσεις και ύστερα θα παραπονεθείς και θα κοιτάξεις πίσω μην ακούει κανείς. Δεν ακουει κανείς. Πές μου τι θες...
Ηρεμία, ησυχία, λύσεις.
Δεν υπάρχουν απαντήσεις... το τσιγάρο έσβησε στο τασάκι, η μουσική συνεχίζει να παίζει και κοιταω γυρω μου και νομίζω πως ζω σε μια καλοστημένη παράσταση. όχι ! δεν είναι παράσταση σε ώρα πρόβας η ζωή. Είναι παράσταση στην ώρα που ανοίγει η αυλαία και γι αυτό περίμενε και εσύ να δεις αν θα βγούμε ζωντανοί απο το χειροκρότημα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου