the way the things supposed to be...

Πάντα αναρωτιόμουν πόσο διαρκεί ο έρωτας. Δεν ήμουν αισιόδοξη για την διάρκειά του, μάλλον θα μπορούσα να πω ότι ήμουν καθαρά αρνητική. Πάντα έλεγα ότι ο έρωτας διαρκεί μέχρι να ανακαλύψεις τα ελαττώματα του άλλου που ή θα λατρέψεις, ή που απλά θα σε αναγκάσουν να φύγεις.

Η άποψη μου αυτή διατυπωνόταν ξανά και ξανά κάθε φορά που κάποιος- κάποια πληγωνόταν ή πλήγωνε. Και ρωτούσα το ίδιο πράγμα συνέχεια: Γιατί εφόσον πληγώνει να πέφτουμε πάνω στην ίδια παγίδα κάθε φορά; Δεν γίνεται να προστατευτείς, ούτε καν να μην νιώσεις, δεν ένιωσες, τότε που έπρεπε θα νιώσεις όταν θα τελειώσει, τον πόνο, την ανάγκη για ένα βλέμμα, για μια συνομιλία, για ένα άγγιγμα.

Και εδώ έρχονται όλα να ανατραπούν με ταινίες στην σειρά που όλες είχαν το επόμενο βήμα για να ολοκληρώσω την σκέψη μου στο θέμα του έρωτα. Εν αρχή ήταν "λεωφορείον ο πόθος"

Στην ταινία αυτή γίνεται λόγος περισσότερο για τον πόνο που μπορεί να προκαλέσει. Ωστόσο κράτησα την τελευταία έκφραση της Μπλανς την ώρα που την οδηγούσαν στο ψυχιατρείο : "Πάντα στηριζόμουν στην καλοσύνη των ξένων." έτσι ξεκινούν όλα αφήνεσαι σε κάποιον που δεν γνωρίζεις, να αρχίσεις να τον μαθαίνεις και μετά οδηγηθείς και εσύ στην λεωφόρο του έρωτα...

Επόμενος σταθμός, επόμενη ταίνια δηλαδή είναι η " Καζαμπλάνκα" !

και καθώς ο έρωτας τελειώνει πάντα θα ηχεί η φράση στα αυτιά μου "We ll always have paris" Είναι εκείνη η στιγμή που απλά ονειρεύεσαι πως μέσα στην ακαμψία όλων των υπολοίπων θεμάτων της ζωής σου, ένα θα κινείται και αυτό είναι ο έρωτας που έστω η ανάμνηση του μπορεί να σε κρατήσει για πάντα ζωντανό και με χαμόγελο στα χείλη.

και τελευταία αφήνω την ταινία "the way we were" όπου φυσικά ήταν και το τελευταίο βήμα για να καταλήξω ότι ένας τέτοιος έρωτας που δίνεσαι και που δίνεται είναι ικανός να ζήσει τα πάντα και να μην υπάρχει τελεία και να θεωρείς πως κάθε μέρα είναι μια μέρα ακόμα επιλεγμένη. Η τελευταία σκηνή είναι ότι πιο ερωτικό και παράλληλα γλυκό έχω δει ποτέ να γυρίζεται στο Αμερικανικό σινεμά εκείνης της εποχής. Αναδεικνύει μέσω ενός χαμόγελου και μιας αγκαλιάς πως μπορεί να μην τελειώσει ποτέ ένας έρωτας να συνεχίσει να υπάρχει ...αιώνια (αν και το θεωρώ μελό!)

και η σκέψη μου κάπου εδώ κλείνει! Γιατί σαφώς αυτές οι ταινίες μιλούν για διαχρονικούς έρωτες και διαχρονικούς πόνους. επίσης ,αλλά τότε ζούσες στην πιο εξειδανικευμένη μορφή του αισθήματος, τώρα απλά τρέχεις να προλάβεις τις τάσεις της μόδας χωρίς να έχεις καταλάβει ότι το πάν στην ζωή σου είναι να μάθεις : να αγαπάς και να αγαπιέσαι. να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις πως κάπου, κάποτε θα πεις χάρηκα που σε γνώρισα ακόμα και εκεί που πόνεσες πιο πολύ... Γιατί έρωτας είναι να βλέπεις ωραίες ταινίες και απαίσιες ταινίες, να συζητάς μέχρι το πρωί για θέματα καθημερινότητας, να διαβάζεις το αγαπημένο σου βιβλίο ενώ εκείνος κοιμάται, να σκέφτεσαι πως αν και κάποια στιγμή τελειώσει θα είσαι καλά, γιατί έζησες εκείνο το συναίσθημα για το οποίο έχουν γράψει τα ωραιότερα κείμενα, ποιήματα, τραγούδια... Γιατί όπως διάβασα και κάπου : ο έρωτας φέρνει τον πόνο και ο πόνος την ομορφιά ...

καλό σας Βράδυ...

http://www.youtube.com/watch?v=e7PQCloWMj8