Today...

Ο νεαρός στέκεται στο παράθυρο, στο χέρι του μια κούπα με καφέ, που ακόμα αχνίζει. Ελληνικό, διπλός, βαρύς. Στο ανοιχτό επί ώρα cd player παίζει το ίδιο κομμάτι Careless whisper. Είναι πρωί, για τον ίδιο, με το δικό του ρολόι, για τον έξω κόσμο είναι μεσημέρι. Στον τοίχο πίσω του ένας καθρέφτης με ξύλινο μαύρο περίγραμμα και σκαλιστά σχέδια, αναγράφεται πάνω σε αυτόν, με κόκκινο κραγιόν: Passion and desire... και ζωγραφισμένα φιλιά. Δεν τα κοιτά. Η ώρα περνά και αυτός συνεχίζει να κοιτά έξω από το παράθυρο. Ο ήλιος περνά απο φάσεις και φάσεις. το πρωί, γίνεται μεσημέρι, το μεσημέρι, απόγευμα και το απόγευμα, βράδυ- και το βράδυ θανάσιμο. Η κούπα πλέον άδεια και το τραγούδι πλέον έχει αλλάξει- Today- από matisse, ακούγεται δυνατά. Τόσο δυνατά που δεν αφήνει κανένα περιθώριο να ακουστεί η κούπα να σπάει τον καθρέφτη και τα γράμματα να μένουν μισά. ύστερα να ανάβει άνετος τσιγάρο και να έχει πλέον ανοιχτό το παράθυρο, να κοιτά τον έναστρο ουρανό και ύστερα να κλείνει τα μάτια του. Στιγμές και στιγμές έρχονται στο μυαλό του, στιγμές έλξης, στιγμές πάθους και ύστερα ζήλιας, θυμού και προδοσίας. . . Αλυσίδας δρώμενα και αλυσίδας απειλούμενα! γυρίζοντας την πλάτη του- στο μέλλον;- γίνεται κυνικός και με έκπληξη αναφωνεί τις λέξεις που αρνιόταν να πιστέψει " μετά σου λένε έρωτας" ... "τρίχες" .

Ποτέ δεν έμαθα γιατί δεν μάζεψε τα κομμάτια του υπόλοιπου καθρέφτη που είχαν μείνει ανέπαφα. ποτέ δεν έμαθα γιατί δεν είδα ξανά εκείνο το χαμόγελο του πρώτο-ερωτευμένου. Ξαφνικά μέσα στην ανεμελιά της ζωής και στους ξέφρενους ρυθμούς της πόλης, ξυπνάς και βλέπεις παντού να γίνεται λόγος για αυτό το καθάριο αίσθημα. Και απορώ μήπως το να κάνουμε λόγο, τόσο λόγο για το τι είναι αυτό που αισθανόμαστε! μας δημιουργεί ανοσία στην αίσθηση . Μήπως το pause που έχουμε πατήσει σε ορισμένα πράγματα μας οδήγει στην κυνική και απόλυτα εριστική στάση μπροστά σε εικόνες που να αναδεικνύουν τον έρωτα;

μήπως απλά οι συζητήσεις πρέπει να σταματήσουν και να οδηγηθούμε μέσω πράξεων σε έναν νέο δρόμο! ?

" είναι βράδυ τώρα, και ακούω το ίδιο τραγούδι εδώ και ώρα. έχω μείνει μονάχα σε ένα στοίχο, αυτός που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή. "the days you drive me insane, the nights you gave my love a bad name." Μπορούμε να συνεχίσουμε τις κυνικές μας ζωές, αλλά δεν θα είναι ποτέ κανείς σε θέση να πει ότι δεν του έχει λείψει εκείνο το συναίσθημα, εν ανάγκη θα κάθομαι και θα βλέπω ασπρόμαυρο κινηματογράφο για να θυμηθώ να συλλαβίζω την λέξη- έλξη με δυνατή καθαρή φωνή και να μάθω να γράφω την λέξη έρωτας με ανεξίτηλο στυλό στον καρπό μου, που σήμερα με ταλαιπωρεί...

Εν ανάγκη θα βγω στην βροχή φορώντας καλοκαιρινά για να νιώσω κάτι καθαρό πάνω μου. Εν ανάγκη θα ξεπλύνω κάθε έγνοια του προσώπου μου και και ΝΑΙ θα αφήσω να φανεί κάθε ατέλεια. Γιατί έτσι είμαστε, ατελείς και αυτό δεν θα αλλάξει αν ,όπως λέει και ο Σωκράτης- στο συμπόσιο -, ο έρωτας δεν αναζητήσει αυτό που δεν έχει, αυτό που επιθυμεί και είναι διαφορετικό αυτό που ζει...

Καλώς ήρθατε στον κόσμο του παραλόγου ...."