12:12

Αναζητώ τα πεπραγμένα μιας άλλης εποχής. Πως το λένε αλλιώς; Τις μαρτυρίες των γεγονότων και των δύο πλευρών. Όχι! Όχι κύριε, θέλω μονάχα σημειώσεις να κρατήσω, θα προσέξω η πένα μου να μην στάξει μελάνι στο χαρτί, μονάχα σημειώσεις. Έχει περάσει ώρα από τότε που με άφησε ο ήρεμος ηλικιωμένος με την αγγελική μορφή, να μείνω στην βιβλιοθήκη, και να ψάξω, να χαθώ στον κόσμο μου, στο δίχως υστερικούς κανόνες, κόσμο μου.

Και να τώρα, που η φλόγα της λάμπας πετρελαίου τρεμοσβήνει, σκέψεις σαν σβησμένες λαμπάδες καίνε το μυαλό μου. Ίσως μερικές φορές να καιγόμαστε σε φωτιές άλλων, σε καζάνια άλλων, σε αμαρτίες. Πότε γνωρίζουμε αν έχουμε αποφασίσει σωστά; Αν έχουμε σκεφθεί σωστά την κατάσταση; Αυτό δε στο μαθαίνουν σε κανένα σχολείο, σε κανένα πανεπιστήμιο… Ακόμα και τώρα που τα μάτια μου κλείνουν από την νύστα, από την πλήρη ύπνωση, δεν λέω να σταματήσω να γράφω. Μες στην απόλυτη ησυχία, το μόνο ζωηρό άκουσμα συντροφιάς είναι ο ελάχιστος θόρυβος της πένας στο χαρτί, γράφοντας απαράλλαχτες σκέψεις πολλών σαν και εμένα που βλέπουν μες στα μάτια, τα πραγματικά γεγονότα και όχι οφθαλμαπάτες δίχως λογική, μα πικρές ηλιοκαμένες αλήθειες…

Ξεκίνησα ένα ασυμβίβαστο μονοπάτι, πάτησα γκάζι εκεί που οι άλλοι πάτησαν φρένο, λόγω κόκκινου και επικινδυνότητας του δρόμου. Κι όμως ΖΩ, δεν πέθανα, δε φοβήθηκα, όχι τουλάχιστον την ταχύτητα. Μα τώρα, αναγνώρισα το γιατί και τρέμω, νιώθω πως πετάω σε φλεγόμενα δάση.

Αναζητώ τα γεγραμμένα – Κύριε πρόεδρε, νεφελώδεις αποδείξεις δεν μου φτάνουν. Scripta manent! Το έχουν πει και οι Λατίνοι! Κύριε πρόεδρε…

Η φωνή του σαν μια μικρή νίκη, που με επανέφερε αργά και ήρεμα στην δική μου, μικρή Εδέμ: Ένσταση μη αποδεκτή! Εδώ και ώρα δεν έχω κοιτάξει τον κατηγορούμενο, σαν με παρωπίδες κοιτάζω μονάχα το στόχο μου, είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια δίκη μου και απλά αναιρώ τα επιχειρήματά του, σαν ελεύθερος σκοπευτής με άσφαιρο ή απλά αεροβόλο όπλο, νιώθω, και μέσα σε αυτό το κουστούμι ασφυκτιώ. Να που από το άγχος μου, ξέχασα και τη κατηγορία, παντού βλέπω: Μην νικήσει… Την στιγμή της Ένστασης πισωγυρίσματα δεν φτάνουν, πρέπει να είμαι σίγουρη ότι έχω σκεφτεί σωστά. Ότι τόσα ξενύχτια είχαν το σωστό αποτέλεσμα. Μα ποτέ δεν υπήρξα σίγουρη για κάτι, απλά έπραττα ως ετεροκίνητο όν… Ζω και εγώ όπως ο πύργος της Βαβέλ, έτοιμος να καταρρεύσει λόγω αδιαλλαξίας, λόγω ασυμφωνίας, λόγω ανθρώπινης φύσης και μικρή που με θυμάμαι δεν έπαψα, ποτέ να αναζητώ το τέλειο! Γι αυτό κατέληξα να κοιτώ τη βροχή από το τζάμι, και κατέληξε η βροχή να είναι ο χειρότερος φόβος μου. Οι στάλες της αναγράφουν πάνω του: ΕΥΑΛΩΤΗ.

– ωραίος ο καφές, θα ήθελα λίγο ακόμα! Ο ηλικιωμένος άνδρας καθόταν απλά στην γωνιά του, δεν μιλούσε, ίσως να ψιθύριζε αλλά δεν μπορούσα να ακούσω, να αισθανθώ. Η άχνη του καφέ ζέστανε, κάπως τα παγωμένα δάχτυλά μου.

-Κύριε πρόεδρε! Αξιότιμοι ένορκοι. Είναι φανερό, εδώ υπάρχει υπόθεση απάτης, είναι μείζονος σημασίας, κύριε Πρόεδρε, κύριοι Ένορκοι, να δοθεί διαφάνεια στην κατάσταση και η κατηγορουμένη να τεθεί υπό φυλάκιση…

- Κυρία κατήγορε! Καθίστε! Τώρα θα αναλάβει ο συνήγορος υπεράσπισης.

Τα τακούνια μου ίσως να χτυπούσαν ελάχιστα στο ξύλινο πάτωμα της βιβλιοθήκης.

Πολύ περίεργη μέρα η σημερινή, μονάχα με το δύστροπο αυτό άγχος και την υπό εκ νέου δημιουργία της αυτοπεποίθησής μου, άνετα με ωθούσε στην χρήση βαρβιτουρικών, κόκκινης ιατρικής συνταγής. Τόσο καιρό αγχωνόμουν με τα λάθη μου και τα όσα έχω πάθει, μα ποια είναι επιτέλους! Η ποινή για μια τόσο σκληρή ζωή;

-Η κατηγορουμένη κρίνεται φυλακιστέα 2 χρόνων με αιτία, την προσωρινή και κατακριτέα Αδιαφορία του εαυτού της. Άρθρο 36 παράγραφος 3^η του συντάγματος. «Ποτέ μην αφήνει πολίτης τον εαυτό του να χαθεί. Η ακεραιότητα, η εξέλιξη και η πρόοδος της πολιτείας μας επιτυγχάνεται μονάχα με την πολυφωνία και την θερμή υποστήριξη της ανομοιομορφίας. Η Πολιτεία δεν χρειάζεται την παλιά των αιώνων ομοιομορφία, χρειάζεται τόλμη, αρετή, ήθος και διαύγεια για να ορθώσει το ανάστημα της στον απερίγραπτο φόβο του Τέλους. Η γυναίκα αυτή ισχυρίζεται ότι είδε το τέλμα της ζωής της μετά από μια αμφίδρομη σειρά γεγονότων που έπληξαν την ιδιοσυγκρασία της, ως απότοκο αυτού, όπως προανέφερα κρίνεται ένοχη, για την Αδράνεια της.»

Η φωνή του γραμματέα της συνεδρίασης με «ξύπνησε»

-Η Συνεδρίασις θεωρείται λήξασα, παρακαλώ εξέλθετε των θυρών του δικαστηρίου.

Σκέψη πρώτη; Νίκησα! Σηκώθηκα να φτιάξω τα χαρτιά μου, μόνο τότε την είδα. Τα μαλλιά της έπεφταν ανάκατα στο πρόσωπο της, τα μάτια της θολά και καρφωμένα στο χώρο. Τότε όταν μονάχα σηκώθηκε με τους αστυνομικούς να της κρατάνε τα δεμένα με χειροπέδες χέρια της, ανασήκωσε το βλέμμα της, «τίναξε» τα ανάκατα μαλλιά της και είδα το χαμένο στο κόσμο βλέμμα της, δεν είπε τίποτα. Ήμουν εγώ! Εγώ! Πριν κάποια χρόνια, που δεν αγόρευα σε δικαστήρια αλλά σε κάποιους κλειστούς χώρους όπου η μυρωδιά του αλκοόλ και του τσιγάρου, έκαναν την ατμόσφαιρα, ακόμα πιο τραγικά παρακμιακή. Τότε με φώναζαν: Πνεύμα επαναστάτη, που μονάχα μια αιτία αναζητούσε, για να ξεκινήσει να φωνάζει. Τώρα απλά: συμβιβασμένη, με μια ζωή προεπιλεγμένη από τα γόνατα της Λάχεσις. Ίσως να ήπια και εγώ από το νερό της λήθης του Αμέλητα ποταμού. Και να ξέχασα! Να ξέχασα… Ναι! αλλά γιατί ψάχνω στις στάχτες του χαμένου φοίνικα την αναγέννηση μου; Χίλια χρόνια και εγώ μέχρι να αναστηθώ; Γιατί να με θυμούνται; Τι θα θυμούνται τις νυχτερινές αναλύσεις επί αναλύσεων συζητήσεις; Βαρέθηκε το πλήθος να ακούει, να ακουστεί θέλει.Μήπως και με θυμάται κανείς, μονάχα αυτοί που μένουν σε ένα από τα δύο έργα: ΠΑΡΕΛΘΟΝ- ΜΈΛΛΟΝ… Μα! Κατάρα – είναι την ίδια ώρα και εγώ έχω ένα εισιτήριο. Το φως της λάμπας, έσβησε! Μονάχα το κερί που κρατάω στο χέρι μου, φωτίζει το πρόσωπο μου. Έξω πλέον χιονίζει, ο καιρός έχει τρελαθεί. Εγώ δυνατή μέσα στην αδυναμία μου, προσπαθώ να ζεστάνω την μνήμη μου, για λογαριασμό του αιώνιου νικητή, της ίδιας μου της ζωής. Έχω τόσο καιρό να μιλήσω, σκέφτηκα, μα μόλις το προηγούμενο βράδυ, μιλούσα για την απόδειξη της φευγαλέας έννοιας της λέξης. Πράξη θα λεγόταν ξέχασα και τον ίδιο μου τον ορισμό «Πράξη είναι η υλοποίηση της έννοιας. Και επέμενα πως χωρίς αυτή, όλα χάνονται, όλα ξεθωριάζουν, και όλα χάνουν νόημα και θέση στο λόγο, μα πως γίνεται να το ξέχασα;

Άκουσα την φωνή του ηλικιωμένου, καθώς ερχόταν σιγά-σιγά στο φως.

-Εύκολα, μιλούσες για άλλους. Όταν έφτασε κοντά μου, δεν ήταν πια όπως πριν, μα νέος και πολύ διαφορετικός. Δεν θα τον διέκοπτα, αν και οι λέξεις έψαχναν τρόπο διάψευσης των γεγονότων, θα τον άφηνα για μια φορά να μιλήσει, να με καθοδηγήσει κάποιος άλλος στο δρόμο της Λογικής.

-Ζωή, ολόκληρο ανολοκλήρωτο φάσμα φωτός. Δεν είναι μονόπρακτο έργο θεάτρου, κάθε άλλο είναι ένα πολύωρο και μακραίωνο κοινωνικό έργο. Όλοι είναι ίδιοι και όλοι αλλάζουν.. Κανείς δεν μένει στάσιμος, μονάχα το κενό. Με βλέπεις, κάπου με ξέρεις. Με σκεφτόσουν, κάπου θα με θυμάσαι. Με ονειρεύεσαι, κάπου θα είμαι. Με φωνάζεις- έρχομαι. Έλα μαζί μου, μια βόλτα, έξω στο χιόνι, μην πίσω περπατάς, όχι τώρα. Το χέρι του ίσως να ζέστανε το χέρι μου, γιατί το κερί είχε σβήσει εδώ και ώρα.

Σε θυμάσαι παλιά; Ήσουν παντού, μέσα σε όλα! θυμάσαι βράδια αστέριωτα, αξημέρωτα να χανόμαστε σε κάποια παραλία και γύρω από την φωτιά να ψάχνουμε θεωρητικά τα όρια και τα περιθώρια της καθημερινής ασυμβίβαστης ζωής μας.

Αφήσαμε την νιότη μας να περιπλεχτεί με το θυμό του ασυμβίβαστου συμβιβασμού, και χάσαμε απλά την δική μας τη φωνή. Φωνή που έψαχνε σε εκατομμύρια τρόπους και στίχους, εκφράσεις του διαφορετικού. Του δικού μας ονείρου.

Να μια λέξη που δεν χρειάζεται εξήγηση. Καθώς ο χρόνος περνούσε και εσύ άφηνες τον εαυτό σου κλειδωμένο, κάθε πρωί εμφανιζόσουν σε μια διαφορετική ορατή, απτή, οφθαλμαπάτη, ξέχωρα από το ξεχασμένο όνειρό σου. Ο συμβιβασμός έγινε τρόπος ζωής σου. Σε άφησες, και γι’ αυτό σε έχασες!

Διαστρέβλωσες το ψέμα σου, μέσα στην αλήθεια. Μην με κοιτάς, με αυτό το βλέμμα. Εγώ Γνωρίζω. Εγώ Θυμάμαι, ότι ποτέ δεν καταφέραμε να είμαστε αυτό που θέλαμε αλλά εμείς χάσαμε και το αληθοφανές ψέμα. Φεύγω! Εδώ θα είμαι πάντα, αρκεί να αρχίσεις και να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Να ζεις…

***

Ξύπνησα… Με την απλή αίσθηση του τελευταίου μας φιλιού, για να τελειώσει το ψέμα. –Πίκρα- άλλη μια μέρα βάφτισα το αύριο στο όνειρο του χθες… και η ώρα ακόμα σταματημένη στο 12:12 ίσως να ήταν η στιγμή που πάτησα το pause στη ζωή μου, ή η στιγμή που κατέκτησα μια για πάντα την πνοή μου...