A farewell ....

when music is over turn out the lights...

J.M

Ήρθε το φθινώπορο, μπήκε ο Σεπτέμβρης, (καλό μας μήνα!) και όπου να ναι θα αρχίσουν και τα πρωτοβρόχια. Απο μικρή προτιμούσα το φθινώπορο και την άνοιξη απο τις εποχές. Αν με ακούγατε θα έλεγα, έχοντας ακόμα το σχολικό μικρόβιο μέσα μου, ότι μου αρέσει το φθινωπορο γιατι αρχίζει το σχολείο και θα δω τους φίλους μου και μου αρέσει η άνοιξη γιατί σε λίγο τελειώνει το σχολείο, αντε να ξεκουραστώ απο το πολύ παιχνίδι... Καθώς μεγάλωνα όμως κανένας απο τους δύο ορισμούς δεν μου άρεσε, συνέχιζαν όμως να μου αρέσουν οι ίδιες εποχές, οι ίδιοι μήνες και κάποιες μέρες τους... Μου αρέσει να ακούω την βροχή να πέφτει να κάθομαι ώρες μπροστά στο τζάμι να την κοιτάω, να σχηματίζει ρυάκια στους δρόμους. Να πίνω ζεστό καφέ, ειδικότερα γαλλικό και λίγο εδώ που τα λέμε, πικρό, και να έχω χαλαρώσει σε κάποιο καναπέ, με ήρεμη (λέμε τώρα...) μουσική. Πάντα μου θύμιζε την νέα αρχή, αυτή η συγκεκριμένη εποχή, πάντα... (μεγάλο διάστημα περιέχει αυτή η λέξη μέσα της...με τρομάζει!!!) Γιατί αυτή την φορά ίσως δεν την αποφύγω αυτή την νέα αρχή. Πόσα πράγματα θα πρέπει να αλλάξω, να τα διαμορφώσω; Πόσες φορές θα κάνω λάθος, δικό μου λάθος, και θα πρέπει να κατηγορίσω μόνο εμένα; γιατί δεν θα είναι κανείς άλλος μόνο εγώ με το εγώ μου, όλοι οι άλλοι θα έρχονται και θα φεύγουν όπως κάθε φορά. Ίσως δεν πρέπει να φοβόμαστε- να φοβάμαι τις αλλαγές. Ίσως να πρέπει να τις δεχτούμε, να τις δεχτώ. Αυτό το φθινώπορο με τρομάζει, και μάλλον δεν είμαι η μόνη που τρομάζει... ώρα λοιπόν να αφήσω το καιρό να κάνει παιχνίδι και εγω απλά να κοιτώ μήπως κάπου χαθώ σε άλλου το παιχνίδι.... γιατί στην τελική όλα αλλάζουν, είτε λόγω του (αναθεματισμένου..)χρόνου, είτε απο αλλαγή των επιθυμιών, είτε απο την αλλαγή της οπτικής μας γωνίας, φτάνει σε ότι και να κάνουμε έστω ένα κομμάτι του εαυτού μας να χαμογελά...