Ανοιχτά χαρτιά και δοκιμές ...

Φθινοπωρινό πρωινό, με παράθυρο ανοιχτό και καφέ στο τραπεζάκι. Στο κοντινό ράφι της βιβλιοθήκης είναι στοιβαγμένα άλλοτε πρόχειρα και άλλοτε σε απόλυτη σειρά, τετράδια, σημειωματάρια και χαρτια, άλλοτε ανοιχτά και άλλοτε κλειστά. Με γράμματα που άλλοτε φαίνονται και άλλοτε όχι. Το παράθυρο θα φέρει αέρα, θα αφήσω τον αέρα να μου τα μπερδέψει και όσα έχω εγώ ανοιχτά, πάνω στο τραπέζι, θα χρειαστεί να τα ξαναφτιάξω. Η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να κρατάει αναμνήσεις γραμμένες κάπου, ήταν κάτι σαν την κοινή γρίπη, που όμως δεν έφυγε με ένα απλό αντιπυρετικό. Είναι απλά η εξάρτηση ενός μωρού απο το γάλα, έτσι είναι και οι σημειώσεις για εμένα ειδικότερα οι αναμνήσεις, μια εξάρτηση. Παλιότερα που για ένα φεγγάρι έφτιαχνα ορισμούς στις δικές μου μικρές θεωρίες, ο ορισμός απέναντι στην λέξη αναμνήσεις, είναι: Αναμνήσεις είναι τα ασπρόμαυρα φιλμ του μυαλού που δίνουν πνοή και ζωή στις χρωματισμένες και επεξεργασμένες φωτογραφίες της ζωής του καθενος. Έτσι όταν έγω θα κοιτάζω την φωτογραφία απο το σπίτι μου, χωρίς έπιπλα θα σκέφτομαι και το μετά, τις διαδικασίες και τις ενέργειες που έγιναν για να γίνει σπίτι. Θα σκέφτομαι πως η ζωή είναι σαν ανοιχτά λευκά χαρτιά που όταν θέλω θα μπορώ πάνω σε αυτά να γράφω και που και που, να μην γίνει κακό συνήθειο, θα δίνω και σε άλλους να γράφουν...