οτι μας δενει στα παλια...

Ετσι ειναι φίλε μου η ζωή, κάποιες ορισμένες συνήθειες.

Έτσι ειναι φίλε μου η ζωή, κάποιες καλημέρες και καληνύχτες.

Έτσι είναι φίλε μου η ζωή, ο μικρός παραμυθάς της φωνής μας.

Αρκεί! ! !

Που είσαι φίλε; ξέχασα να σου πω, ότι τα πράγματα αλλάζουν, τίποτα δεν μένει ίδιο το έχει πει και ο Δημόκριτος, ούτε καν η ίδια η ζωή. Απο μοιρολατρικής φύσης, η ζωη διαδέχεται την μια κατάσταση εξαιτίας της μοίρας, ή καλύτερα του κάρματος.

Δεν παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο, αυτός ο παράγοντας για εμένα. Εμένα η ζωή είναι ενα τεστ πολλαπλων επιλογων. Αρα ειναι επιλογες, θέλω και παραμετροι. Είναι πιστευω, ιδεολογιες και άσχετες συγγυρίες. Μα πάνω απο όλα είναι τα πάντα. . . Η μνήμη, η λήθη, η αγάπη, ο έρωτας, η χαρά, η στεναχώρια, ακόμα και η ζήλεια, το κουτσομπολιό... Η ζωή είναι τα πάντα. . . Περιέχει τα πάντα...

Ακομα και την τρέλα ! την φυγή... αχ !!! αυτή η φυγή.

Το δικό μου, το δικος σου, το δικό του, φευγιό. Η ασταμάτητη γοητεία του φευγιού, του να είσαι μόνος σου, να ανακαλύπτεις μερα-νυχτα τι να κανεις. Σκεψου, πόσα πραγματα θες να κανεις, σκεψου ποσα κανεις, σκεψου το πρωτο πραγμα που σου ερχεται στο μυαλο οταν εισαι πνιγμενος: Αχ να φυγω. Τι θα γίνει αμα φύγεις; Ησουν καποιο στοιχειο με το οποιο δενομουν στην καθορισμενη μου πραγματικοτητα! τι θα γίνει εκείνη η συνήθεια με την οποία σε είχα παραλληλήσει; Απολύτως τίποτα, θα μου απαντουσες. Θα προσπαθουσα να σε καταλαβω! Θα μου υπενθύμιζες πως, οτι μας δενει στα παλια ειναι οι κακες συνηθειες. Θα συνέχιζες και θα μου έλεγες να πινεις πολλους καφέδες, να υπεραναλύεις τα πραγματα, να ξεχνας, να αποκοιμιέσαι στο καναπέ, να με αφηνεις να περιμενω 2 λεπτα στην καφετερια... Θα θυμόμουν, και τοτε θα σου έλεγα οτι ειχες δίκιο. Αλλα μην γελιέσαι για μενα μιλάμε, δν προκειται να το έλεγα.