Αύριο...

Νύχτα, μια νύχτα ακριβώς όπως όλες οι προηγούμενες, μόνο που σαν ο καιρός να κατάλαβε τι επρόκειτο να γίνει, έβαλε κρύο, αλλά ο ουρανός ξάστερος, μετράς τα αστέρια και βλέπεις το φεγγάρι, αν όχι εσύ, αν όχι εγώ, ίσως το κάνουν οι ρομαντικοί, ή οι ερωτευμένοι. Ήρθες ξαφνικά μυρίζει η ανάσα σου αλκόολ, τζιν , αν και δεν έπινες ποτέ τζίν, εσύ ήσουν ή του όλα ή του τίποτα, πάγος- ουϊσκι, τέλος. Άλλαξες κι δεν σε περίμενα, φαίνεται απο το τρόπο μου μάλλον, απο το ότι δεν σου μιλάω και ότι σε κρατάω σε απόσταση, δεν σε πειράζω για να γελάσεις, σε ρωτάω μάλλον τα τυπικά. μου απαντάς και ζητάς ποτό. Δεν έχω. κάτι ξεχασμένα και σκονισμένα μπουκάλια στο μικρό έπιπλο, τα ψάχνεις, με κοιτάς, σου είπα δεν σε περίμενα και έχω να πιω καιρό. Δεν ξέρω γιατί σου απολογούμαι ακόμα. εσύ το έχεις καταφέρει, να δεις που όπου να ναι θα σου μιλήσω και στο πληθυντικό. δεν το πήγαινα για αστείο αλλά εσύ γελάς. Για την ακρίβεια ποτέ δεν κατάλαβα το χιούμορ σου. είχες; και αν είχες δεν το πρόσεξα. θα ήθελα να πω κάτι για να σε ταράξει, να σου την σπάσει αλλά δεν μπορώ να βρω κάτι, μου βγαίνει ειρωνεία και μόνο. ψάχνεις τα ντουλάπια για να βρεις ποτήρι.
-Άστο μην ψάχνεις θα σου βάλω εγώ. είπα με απόλυτη ηρεμία και γαλήνη.
Δεν είπες κατι κάθισες στο καναπέ, βουλιάξες μέσα στα αναπαυτικά μαξιλάρια, μέχρι να σου φέρω το ποτό είχες ηρεμήσει και εσύ, ίσως να φταιγε το κρύο, τα παράθυρα είναι ακόμα ανοιχτά. έστριψα τσιγάρο και παράτησα τη θήκη στο τραπεζάκι και έκλεισα τα παράθυρα και άφησα ελάχιστα ανοιχτά τις κουρτίνες.
-Δεν θες να μιλήσουμε; με ρώτησες .
-Να πούμε τι; σε κοίταω μέσα απο τα γυαλιά μου
-Δεν ξέρω, εγώ είμαι εδώ. είπες μάλλον με τονισμένες υπερ του δέοντος τις λέξεις εγώ, και εδώ.
-και εγώ ήμουν εκεί. Τι θες να πούμε τώρα; Δεν έχει αλλάξει κάτι.
Κοιτάς το κενό και δεν απαντάς.
περασε η ώρα; μου φαίνεται αιώνας αλλά μόνο ένα βασανιστικό τέταρτο έχει περάσει μεχρι να μιλήσεις.
-Θυμάσαι τότε;
ίσως να ήταν η στιγμή που ρώτησα τι αμαρτίες πληρώνω. άστο ήξερα πολλές.
-τότε; ναι θυμαμαι.
-και τι θυμάσαι;
-Τι έχεις πάθει εσύ ποτέ δεν ήσουν απο αυτούς που έψαχνες τις αναμνήσεις και τις μουσικές και τις ξαφνικές επισκέψεις τι θες; και έρχεσαι τώρα; πίνω απο το ποτήρι σου, τεκιλα ξεχασμένη πάλι έβαλες.
- αν το πάμε έτσι και εσύ δεν ήσουν ξινή και αδιάφορη, είχες πάθος, μπορούσες να μιλήσεις χωρίς να προσβάλλεις και χωρίς να φανεί ο θυμός σου. πως έγινες έτσι; ξεσπάθωσες ξαφνικά.
-τι θες; να πάμε επανάληψη το μάτς, να κρέμομαι απο τα χείλη σου, αν δεν σου αρέσει αυτό που έγινα να μην γινόσουν ένας δημιουργός του, έγινα ακριβώς όπως ήθελες, αλλά με τίποτα δεν μένεις ευχαριστημένος. Ωραία ηρθες ως εδώ, και τώρα τι θες ; να σου χαμογελάω και να παίζω με τις μπούκλες των μαλλιών μου, λες και πέτυχα το τζόκερ. και μέχρι το πρωι εδώ να κάτσεις το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Αύριο, αύριο θα φύγουμε και οι δύο και κανείς δεν θα είναι ξανά εδώ.
τρέμω απο τα νεύρα μου και η σταχτη απο το τσιγάρο πάει έξω απο το τασάκι.
-Δηλαδή σε νοιάζει τι θα γίνει αύριο; αυτό σε νοιάζει; απαντησέ μου.
-όχι, ευτυχώς ξέρω τι θα γίνει, καθείς εφ ώ ετάχθη. Εσύ πίσω στη ζωή σου και εγώ στην ασφάλεια μου, μακριά απο σένα. μην σκοτινιάζεις, συμβαίνουν και αυτά, στο κάτω κάτω έχει ήδη συμβει, στο παιχνίδι στο χα ξαναπει ένα βράδυ που τα πίναμε, είναι να πηγαίνεις και πάσο.
-και τι καταφέρνεις με το πάσο; με ρωτάς
- θα με τρελάνεις; εμένα ρωτάς; εσύ μου το έμαθες. Δικαίωμα, πως το λένε; α ναι! χρόνο στον εαυτό σου
-ξέρεις τι καταλάβα ; ότι εσύ δίνεις χρόνο όλοι οι άλλοι σε θεωρούν χαμένη υπόθεση.
- και πότε σε νοιαξε τι άποψη είχαν οι άλλοι για σένα; δεν σε θυμαμαι έτσι.
- ωραία εσύ τι άποψη έχεις; πες μου απάντησε μου και αύριο ο καθένας στη σειρά του. στο υπόσχομαι.
- αν και δεν πιστεύω πλέον στις υποσχέσεις σου. θα ήθελα πολύ να σε βλεπα σαν χαμένη υπόθεση, καμμένο χαρτί αλλά... είναι αργά και αύριο δουλεύω. Καληνύχτα
Σηκώθηκες, έστρωσες τα ρούχα σου, έσβησες το τσιγάρο μου. με κοίταξες και έφυγες.
εγώ κλείδωσα την πόρτα, τρεις. και πέταξα την τεκιλα στα σκουπίδια μαζί με τα αποτσίγαρα. να θυμηθώ αύριο να αγοράσω άλλη...