Αντίστροφη μέτρηση ...

Σκοτεινός μεγάλος διάδρομος. Περπατάς προσεχτικά και μετράς τα βήματά σου. ένα, δύο, τρία, στάση, ακουμπάς το χέρι σου στο τοίχο, συνεχίζεις, τέσσερα, πέντε, έξι, στάση, αναπνοή, εφτά, στάση, οχτώ, στάση, εννιά, στάση, δέκα το κλειδί στη πόρτα. Μια , δύο, τρεις, η πόρτα είναι ανοιχτή. Ενστικτωδώς ανοίγεις φως. Τα μάτια σου σε πονάνε. Κλειδώνεις. αφήνεις την τσάντα, βγάζεις παπούτσια, κοιτάζεσαι στο καθρέφτη, βαμβάκι στα χέρια και το πρόσωπο έρχεται στα κανονικά του χρώματα. Τα αυτιά σου σφυρίζουν, ένα βουητό που έχει μείνει από το μαγαζί. Κοιτάζεις το χώρο και φτάνεις να ξαπλώσεις στο κρεβάτι. Κοιτάς προς το κλειστό παράθυρο, κλείνεις το φως και συνεχίζεις να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Το μόνο που δεν έβγαλες είναι τα όνειρα σου, αυτά δεν τα καθάρισες, αυτά δεν τα πέταξες σωρό στην μεγάλη σακούλα με όλα τα υπόλοιπα, έμειναν να σε ακολουθούν και να φωνάζουν για να τα ακούσεις και εσύ ακόμα κάνεις το κουφό. Ακόμα και όταν ξυπνάς, όταν πετάγεσαι από τον ύπνο σου, σαν να σε χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, τα όνειρα σου είναι εκεί και σου φωνάζουν καινούρια μέρα, καινούριο φως, μην βλέπεις που βρέχει, υπάρχουμε ακόμα είμαστε εδώ. Ασυνείδητα φτιάχνεις καφέ και στέκεσαι στο μεγάλο παράθυρο να κοιτάς έξω. Δεν μετράς, δεν έχεις να μετρήσεις ούτε κάπου να ακουμπήσεις. σιωπή. Μια φίλη θαύμαζε τη σιωπή, τον ήχο της ανάσας σου να ακούς - απόλυτη ευτυχία- έλεγε ξανά και ξανά. Εγώ από την άλλη ήθελα το ντόρο, χρειάζομαι το ντόρο, χρειάζομαι να μην ακούω το απόλυτο τίποτα. όχι τώρα. Οι μήνες προχωρούν γρήγορα, πλησιάζουν Χριστούγεννα απ' ότι βλέπω... ο Χρόνος τελειώνει κάτι καινούριο αρχίζει. Ότι και να γίνει, ότι και να είναι αυτό που έρχεται δύο πράγματα είναι σίγουρα τα όνειρα μένουν πάντα εκεί και οι άνθρωποι γύρω σου θα είναι εκεί, τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσεις να τους αφήσεις να ακουστούν ή να σωπάσουν και να σταθούν εκεί δίπλα, μέχρι το τέλος του διαδρόμου και στις καινούριες πόρτες που θα ανοίξεις...