Αύριο θα είναι καλύτερα...

"Ήταν το πρωινό ξύπνημα διαφορετικό από όλα τα άλλα. Σήμερα δεν με ξύπνησε ούτε το κινητό, ούτε ο ήλιος που έσκαγε από τις γρίλιες. Σηκώθηκα από το κρεβάτι σαν να πεταγόμουν από κάποιο όνειρο που δεν ήθελα να συνεχίσω. Δεν άνοιξα αμέσως τα εξώφυλλα του παραθύρου όπως συνήθιζα να κάνω, ούτε πάτησα το κουμπί της καφετιέρας αμέσως, ούτε έβαλα μουσική. Έμεινα να κοιτάζω το ανοιχτό σακβουαγιάζ με τα ρούχα να το ξεχειλίζουν μπροστά από τη ντουλάπα. Δεν ξέρω πόση ώρα κοίταζα το ανοιχτό σακβουαγιάζ, ούτε πόση ώρα χάζευα τα ρούχα που ήταν έτοιμα, διπλωμένα στις θέσεις τους. Το κινητό χτύπησε, θυμάμαι, το μόνο που έκανα ήταν να προχωρήσω απαξιωτικά, ότι και να ήταν δεν ήθελα να το ακούσω, ακόμα και αν ήταν για καλημέρα. Δεν ήθελα κάτι. Μεταμφιέστηκα ακόμα μια φορά, ντύθηκα όπως κάθε μέρα, φόρεσα τα γυαλιά μου και πήρα την τσάντα μου και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Για ένα τέταρτο περπατούσα και δεν ήξερα ακριβώς τι μέρα είναι ή τι ώρα. Για ένα τέταρτο ακόμα σκεφτόμουν το ανοιχτό σακβουαγιάζ και αναρωτιόμουν που θα ήθελα να πάω. Στην πρώτη γουλιά καφέ σκέφτηκα πως έχω υποχρεώσεις, στην δεύτερη απλά είπα και αύριο μέρα είναι, στην τρίτη απλά το ξέχασα και ξεκίνησα να κάνω τις σημερινές μου εργασίες. Λογικά και αύριο εκεί θα είναι το σακβουαγιάζ, εκτός και αν ... αλλά όχι και αύριο εκεί θα είναι . . . "