τα φαντάσματα

 Με το φως του ήλιου τα φαντάσματα κρατιούνται μακριά σαν να μην μπορούν πλέον να σε τρομάξουν. Τα βράδια είναι διαφορετικά. Μέσα στην απόλυτη σιωπή, που μονάχα ακούγεται  η ανάσα, επανέρχονται.
  Είναι και εκείνες οι μέρες που λες υστερικά δυνατά ότι τίποτα δεν θα σου αλλάξει τη διάθεση και πως όλα θα είναι διαφορετικά, εκείνη τη μέρα τα φαντάσματα φαίνονται πιο αληθινά απο ποτέ και πιο δυνατά ακόμα και στο φως της μέρας.

 Το ρολόι καρφωμένο 12.. Δεν φωνάζεις, δεν μιλάς, επιλέγεις μια φορά ακόμα να τεντώσεις το σεντόνι πάνω σου, να τινάξεις τα μαλλιά πίσω, να ακούσεις ένα τραγούδι και ίσως κάπου στα ενδιάμεσα να θυμηθείς- εσύ μπορεί και εγώ- πως τα παραμύθια έχουν happy end, αλλά ξεκινούν με το μια φορά και έναν καιρό. Γι αυτό λοιπόν : Μια φορά και έναν καιρό, σε μια ήσυχη πόλη, ζούσα μια ήσυχη ζωή. Όλα κυλούσαν ήρεμα. Ο χρόνος περνούσε, οι εποχές εναλλάσσονταν.
και όλα προχωρούσαν προς τα μπροστά, τα φαντάσματα έμεναν κλειδωμένα καλά σε παλιά σεντούκια γιατί υπήρχε η γνώση πως οι άνθρωποι πάντα φεύγουν και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να γυρίσουν ακόμα και αν πετούσαμε στο δρόμο της φυγής τους πέτρες αντι για ψωμί, και στα δέντρα φτιάχναμε βέλη και υπήρχαν σχεδόν σε κάθε γωνία πινακίδες με φώτα νέον .
   Μια φορά και έναν καιρό... όλα θα είναι διαφορετικά ακόμα και τα βράδια και τα πρωινά και τα φαντάσματα θα ξεχαστούν, όπως σχεδόν όλα αν δώσεις χρόνο  (!)