dear...

παρασκευή λοιπόν. 

 (καφές παγωμένος, τσιγάρα λίγα, θα χρειαστεί να πάω να πάρω.)

 τα μεγαλύτερα ψέματα ξεκινούν με ένα θα μείνω για πάντα εδώ, δίπλα σου, ότι και να συμβεί, όπου και αν πάω, θα σε αγαπάω. ψεύδεσαι δεν αγαπάς εμένα, τον εαυτό σου αγαπάς γι αυτό και φεύγεις.
είσαι αδύναμος, πρέπει να βρώ κάτι να πω για να μπορώ να σε καταστρέψω μέσα μου, θα πρέπει να μην φαίνεσαι πάνω μου, στο σώμα μου τα σημάδια σου να εξαφανιστούν. μην σκέφτεσαι . μην αναλύεις, μην μιλάς, μην με φιλάς. και όμως ήμουν εκεί όταν δεν ήσουν και όταν δεν με ήθελες, και ήθελα μονάχα να σε καταστρέψω, να σε πουλήσω με το ίδιο νόμισμα, με την ίδια τακτική, με το ίδιο σκεπτικό. όπως έκανες και εσύ.
πρώτο τσιγάρο. ο καφές πικρίζει ίσως είναι απο το καφέ, ίσως μου έχει μείνει απο το χθεσινό πιοτί.
αλλά και πάλι για τίποτα να μην είσαι σίγουρος, για μένα μιλάμε και το ξέρεις.
ο Έρωτας είναι ίδιος με τον εθισμό του τσιγάρου και ακόμα παραπάνω, νιώθεις πως δεν μπορείς να ανασάνεις χωρίς να τον αναπνεύσεις, χωρίς να τον ζήσεις, χωρίς να τον έχεις δίπλα σου, χωρίς, χωρίς.

ο έρωτας είναι μια πρόσκληση στην πρόκληση και έπειτα αμέτρητα βράδια του να μην κάνεις τίποτα, να χαίρεσαι το τίποτα, να νιώθεις το τίποτα. Η ολοκλήρωση του τίποτα. η ολοκλήρωση της γλυκιάς αίσθησης πως είσαι άτρωτος και θα μπορείς μερόνυχτα να την βγάλεις στο κρεβάτι και να πεις πως ναι μέχρι εδώ ήμουν, να κοιμάσαι και να ξυπνάς με το χαμόγελο στα χείλη λες και βγήκες από διαφήμιση της οδοντόπαστας. και όμως δεν είναι τίποτα ίδιο. Σαν ξεφτίσει ο έρωτας, σαν σου τελειώσει το πακέτο με τα τσιγάρα θα καταλάβεις πως οπωσδήποτε θες και άλλο και αυτό δεν είναι αρκετό, εκτός αν καταλήξεις να κάνεις τράκες.  μικρές αναπνοές για να θυμηθείς την αίσθηση..

10-5-2013 λιγες ωρες πριν το ξημερωμα... ίσως να ήταν 3 ίσως και 4 αλλά στ αλήθεια δεν θυμάμαι ...