περπάτα, πέτα, αγάπα.

" ..... απλά περπάτα, ή πέτα, ή κάνε ότι θες αλλά ποτέ μην μείνεις στάσιμος, εσύ είσαι ΑΕΡΙΚΟ ! "

Είχε να μου συμβεί καιρό, είχα να γελάσω έτσι πολύ καιρό. Ταυτόχρονα όμως είχα και να κλάψω έτσι πολύ καιρό. Μια πολύ λεπτή γραμμή χωρίζει το γέλιο από το κλάμα. Στις ανθρώπινες σχέσεις οποιασδήποτε φύσης, είτε ερωτικής είτε φιλικής είτε συγγενικής αυτός που έχει το μεγαλύτερο πλεονέκτημα είναι αυτός που δεν αισθάνεται, ή τουλάχιστον που δείχνει ότι τα περισσότερα πράγματα στη ζωή του ήρθαν- πέρασαν και δεν του άφησαν ούτε μια πληγή για ένα σημάδι. Δείχνει πως είναι αδιάφορος, δείχνει πως δεν αισθάνεται, δείχνει πως όλο του το σύμπαν περιβάλλεται μονάχα από τον ίδιο και όλοι οι άλλοι απλά είναι ντεκόρ κάποιου μανιακού διακοσμητή.

  Είχα καιρό να ζήσω αυτό το καταιγισμό από συναισθήματα, από ένα μεγάλης έντασης " σκάσε" σε ένα επίσης μεγάλης έντασης " συγγνώμη" και έπειτα στη βλακεία του έλα να γελάσουμε και να γελάω δυνατά για να μην ακουστεί από μέσα μου ένα γιγαντιαίο " θέλω να το βάλω για άλλη μια φορά στα πόδια, ή να σε διώξω κι να σε ζητήσω πάλι πίσω. " αλλά κυρίως εκείνο το "έλα ένα διάλειμμα" μέχρι να συνέλθω, θα πατήσω pause γιατί από τις τόσες ακραίες διαδρομές σκέψεων κουράστηκα. Αν θες και έχεις χρόνο πάρε για μια φορά και τις δικές μου σκέψεις, να τις οργανώσεις για να μην θέλω να ξεκουράζομαι τόσο συχνά. {τώρα που το σκέφτομαι ένα stop θα ήταν καλό να υπάρχει στο μυαλό μας όταν δεν μπορούμε άλλο να σκεφτούμε}
   Μέσα σε όλο αυτό το πανικό, γιατί μόνο αυτή η λέξη θα μπορούσε να περιγράψει το τρέξιμο πάνω κάτω, ήταν μόνο μια στιγμή όταν τα μάτια πλημμυρίζουν που ξαφνικά τα βλέπεις όλα ξεκάθαρα, το μόνο που είδα ήταν έναν ήλιο που έμπαινε στο δωμάτιο και ένιωσα τον αέρα να με χτυπά αλλά στη ουσία μόνο να με αγγίζει καταλάβαινα. είπα ένα ψέμα εκείνη τη στιγμή , "όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα." το είπα σιγά, ίσως για να μην με ακούσω να το λέω, το είπα πιο δυνατά "όλα θα πάνε καλά" . Σηκώθηκα από τις μαξιλάρες και έβαλα το playlist να παίζει, πήρα ένα τσιγάρο και το καφέ μου και βγήκα έξω στο μπαλκόνι. Άναψα το τσιγάρο η μουσική είχε ήδη αρχίσει να παίζει , μια μελωδία, χωρίς λόγια. Το βλέμμα μου κόλλησε στο κινητό μου που αναβόσβηνε , το γύρισα ανάποδα. Έκλεισα τα μάτια, ανέπνευσα καμιά δυο φορές και ύστερα χαμογέλασα. Αν εξαιρέσουμε ότι η μάσκαρα, τελικά δεν ήταν αδιάβροχη, είχε σχηματίσει μαύρα ποτάμια στο πρόσωπο μου , χαμογέλασα. Γιατί στην ουσία το μόνο που ίσως έπρεπε να σκεφτώ είναι ότι οι επιλογές, χαράζουν δρόμους, αλλά οι δρόμοι δεν μπορούν να φέρνουν ούτε μόνο χαρά αλλά ούτε μόνο λύπη. Ήξερα πως εκείνη τη στιγμή αρχικά θα έπρεπε να δεχθώ και πάλι ότι ο έλεγχος ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου αλλά επίσης έπρεπε να δεχθώ πως τις περισσότερες φορές θα πρέπει να κάνεις ακόμα ένα βήμα, να περπατάς. Να περπατάς και να θεωρείς πως όντως όλα θα πάνε καλά ακόμα και όταν όλα δείχνουν πως για καιρό δεν ξέρεις τι θα είναι .

  Σε συζητήσεις όχι τώρα πρόσφατα, επηρεασμένη από ταινίες  βιβλία και μουσικές αποδέχθηκα ότι η ευτυχία είναι απλά μια κατάσταση, όπως όταν διψάς, όταν πεινάς. Για μια στιγμή σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν και μια ολόκληρη χρονική περίοδος. Στην τελική είναι μονάχα εκείνη η στιγμή που κοιτάς , την παρέα σου, ή τον σύντροφό σου και αποδέχεσαι πως για εκείνη την μικρή στιγμή όλα είναι καλά . Για όσο κρατήσει... το αργότερα καλύτερα να το αφήσεις να κοιμάται, τουλάχιστον για να μην χάνεις τις εξελίξεις της στιγμής εκείνης...