σκέψεις μιας Πέμπτης 2:16 π.μ

Είναι και εκείνες οι μέρες που όλο το κλίμα μοιάζει βαρύ και ασήκωτο. Που αναρωτιέσαι τι άλλο θα γίνει, τι άλλο θα μπορέσεις να κρατήσεις στις πλάτες σου και έτσι αρχίζεις και μοιράζεις τα βάρη σε τσάντες, άλλες μικρότερες και άλλες μεγαλύτερες. Και εκείνες εύθραυστες σκίζονται, χαλάνε και πάλι τα ανεβάζεις στην πλάτη και κάθε μέρα περπατάς όλο και πιο σκυφτός, όλο και πιο μουντός, όλο και πιο Ενήλικας. Και αναρωτιέσαι εγώ αυτά ονειρεύτηκα; εγώ αυτά ζήτησα; και όλο και περισσότερο χάνεις την οποιαδήποτε πίστη για κάτι παιδικό, αυθόρμητο, άκρως ξεκαρδιστικό. Εύχεσαι πλέον το αντίθετο, αχ και να γινόμουν παιδί, να μην μεγάλωνα, να χτύπαγα και να πόναγα μόνο από το τρέξιμο και τις λακούβες που δεν είδα. όλα αυτά που τότε σου φαίνονταν βαρετά, όλα αυτά τα όποια ζήταγες χρόνια να σταματήσουν και να μεγαλώσεις, να αρχίσεις να βγαίνεις, να πίνεις, να διασκεδάζεις, να ερωτευτείς και να σε ερωτευθούν, να βρεις μια δουλειά να έχεις λεφτά να ταξιδεύεις. και όμως τώρα που όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις, άλλα πιο εύκολα άλλα πιο δύσκολα σκέφτεσαι πως εκείνο το ρολόι τοίχου ένα πράγμα κάνει σου υπενθυμίζει πως πάει μόνο μπροστά, δεν σταματά, δεν πάει πίσω και αρχίζεις κάθε μέρα και πάλι απο την αρχή...
  Έτσι είναι η ζωή; σκυφτή; να τρέχεις να προλάβεις τα πάντα και κάπου μέσα να σου χώνεται και η ανασφάλεια, ανασφάλεια για τις επιλογές σου, ανασφάλεια για το μέλλον σου, ανασφάλεια για το αν τελικά τα όνειρα σου θα γίνουν πραγματικότητα. Για το αν θα έχεις να πληρώσεις; για το αν θα σε πληρώσουν; Τι γίνεται με τα όνειρα; Είμαι τρελός που πιστεύω ακόμα σε όνειρα; Είμαι τρελός που ακόμα θέλω να ανεξαρτητοποιηθώ; είμαι τρελός που δεν θέλω να κουβαλάω βάρη; (εκτός αν τα σηκώνω στο γυμναστήριο;) είμαι τρελός που ακόμα θεωρώ τον έρωτα, το απόλυτο τελικό σκοπό;
Αναρωτιέσαι όλο και πιο πολύ είμαι τρελός; φωνάζεις σε παράλογα μήπως και απαντήσουν, ζητάς από το Θεό να δείξει λίγο έλεος για κάποιες υπερχρεωμένες αμαρτίες και πάει λέγοντας.
 Πλέον έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι τις ώρες που η αϋπνία εισβάλει στο κρεβάτι σου πως θα ήθελες αν μπορούσες και αν είχες την δυνατότητα να βάλεις τη ζωή σου σε μια τάξη, έστω και με αυτά τα βάρη , και με εκείνες τις σακούλες που συνεχώς χαλάνε, ίσως και με εκείνα τα απαίσια ερωτηματικά να σε βασανίζουν και λες ζωή είναι αυτή, θα την πάω και όπου με βγάλει, γιατί όπως και να το κάνουμε όλες οι μεγάλες ευθείες λήγουν πάντα με ένα σταυροδρόμι...ή θα συνεχίσεις να περπατάς προς άγνωστη κατεύθυνση ή επιτέλους θα κοιτάξεις εκείνο το χάρτη για να μάθεις που ακριβώς βρίσκεσαι..