οτι αγαπησαμε θα μεινει ενα ατελειωτο σαρδαμ...

" Σε ένα σταθμό του τρένου, ο καλύτερος αποχαιρετισμός εκεί είναι, σε έναν σταθμό του τρένου. Εσύ θα κρατάς τη βαλίτσα και εγώ θα στέκομαι στο περιθώριο, μαντήλι δεν θα κρατάω, αλλά το σίγουρο είναι ότι ένας απο τους δύο θα πρέπει να βιάζεται. Να βιάζεται να τελειώσουν όλα, να βιάζεται να ακουστεί το τρένο, τρεις, και ύστερα τα χέρια να λύνονται και η περηφάνια σου να μην σ αφήνει να τρέξεις να το σταματήσεις και η αξιοπρέπεια μου δεν με αφήνει να φωνάξω, να κάνω κάτι. Λες και τα πόδια μου είναι χωμένα στο τσιμέντο και δεν μπορώ να κουνηθώ. Ώσπου το τρένο χάνεται απο τα μάτια μου, ώσπου έχω ξεχάσει την δουλειά που είχα να προλάβω και βιαζόμουν και δεν σε άκουγα όταν μου μιλούσες, ώσπου νύχτωσε αλλά εγώ στεκόμουν  ακόμα εκεί, σε έναν σταθμό τρένων. "