i don't love you, but i always will...

είναι περίεργο το σημερινό απόγευμα. Μια διαδρομή που κάνω σχεδόν κάθε μέρα, σήμερα ήταν διαφορετική. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν θα είχε τίποτα διαφορετικό. ήμουν μόνη μου, εγώ μέσα σε ένα αυτοκίνητο να το οδηγώ και να εύχομαι να πήγαινα κάπου αλλού και όχι εκεί που ήξερα. ευχόμουν να περπατούσα σε μια άλλη παραλία και όχι εκεί που περπάτησα, ευχόμουν, ευχόμουν, ευχόμουν να με έβλεπε κάποιος να έχω εγώ τον έλεγχο. οι σκέψεις μου ήταν ακανόνιστες, τόσο ακανόνιστες όσο και το κείμενο αυτό. Κανονικά θα έπρεπε να αποχαιρετούσα κάποιον...το κάνω και αυτό αλλά το κάνα στην θάλασσα που πέταξα ότι θυμίζει εκείνον ....ακόμα και εκείνη την κραυγή μέσα μου που μου φώναζε κάθε φορά: Τρέξε να τον προλάβεις...δεν έτρεξα, έμεινα στάσιμη και τον είδα να φεύγει...έτσι απλά...για ένα λεπτό άκουσα και την πόρτα να χτυπάει και το "καντήλι" να φτάνει στο θεό !

Η σημερινή λοιπόν διαδρομή ήταν διαφορετική για δύο λόγους έφυγα από το σπίτι μόνη μου οδηγώντας το αυτοκίνητό μου και οδηγώντας εμένα εκεί που ήμουν ασφαλής από ότι με τρομάζει, ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό...κάποιες μέρες πριν.... (# ντραφτουρα!)