αλλάζει κάθε που βραδιάζει...

Τα βήματα του στην βρεγμένη άμμο αφήνουν αποτύπωμα. Η βροχή που εδώ και ώρα εκτελεί θεάρεστα το έργο της δεν φαίνεται να τον πτοεί. Συνεχίζει να περπατάει και να σκέφτεται, να πίνει μπύρα από το κουτάκι που κρατάει στο χέρι του και που και που να πετάει πέτρες στην αναζωογονημένη σκοτεινή θάλασσα. Λίγα φώτα επί του δρόμου σε εκείνη την απόχρωση του αρρωστημένου λευκού δείχνουν την διαδρομή. Εκείνος επιλέγει για μια ακόμη φορά το σκοτάδι. Μονάχα εκεί θα μπορούσε να είναι μόνος του χωρίς την βουή να του δημιουργεί πονοκέφαλο.

Η βροχή δυναμώνει και γίνεται πιο δυνατή και εκείνος αρχίζει και τρέχει, τρέχει πιο μακριά από εκεί που είχε πει ότι θα σταματούσε. Σαν σε αγώνα σκυταλοδρομίας να παραδώσει την σκυτάλη γρήγορα, να φτάσει στο τέρμα και μετά τι; Νικητής σε έναν αγώνα ανάμεσα σε εκείνον και εκείνον, στον εαυτό του και στα πάθη του. ίσως να ήταν έτσι, σταματά να τρέχει, κοιτάζει γύρω του, συνεχίζει να είναι μόνος του, συνεχίζει να μην υπάρχει κανένας εκεί τριγύρω. Θα μπορούσε να πει τα πάντα εδώ και να μην τον ακούσει κανείς, θα μπορούσε να φωνάξει, να κλάψει, να βγει εκτός εαυτού χωρίς να χάσει τίποτα... τίποτα ! ωραία λέξη... μια λέξη έκφρασης μηδενισμού...θυμήθηκε αυτό που είχε διαβάσει καιρό πριν... "και ίσως ήταν μια απόφαση ικανή να διαλύσει κάθε ισορροπία.." Συνέχισε να περπατά μέχρι που χάθηκε στο βάθος της ακτής... εκεί που το σκοτάδι δεν ερχόταν σε σύγκριση με κανένα φως..παρά μόνο με την σιωπή...