εκείνος...εκείνη...και όλοι οι υπόλοιποι...

πάντα μου άρεσε όταν έγραφα κείμενα να χρησιμοποιώ την αντωνυμία εκείνος, εκείνη, εκείνο... Δεν ξέρω για ποιο λόγο! Μάλλον γιατί έτσι απέφευγα να ονομάσω τα πρόσωπα να μην χρησιμοποιήσω ονόματα και αργότερα αισθάνομαι άσχημα. Είναι γεγονός πως όταν κανείς γράφει ένα κείμενο ή έστω μια μικρή ιστορία εκτός από τον περίγυρο που έχει, θα έχει να ασχολείται και με εκείνους, τους ήρωες του που δεν είναι κάτι πέραν του φυσιολογικού, εντάξει δεν έχουν υπερδυνάμεις, μπορεί να έχουν κάτι παραπάνω αλλά μπορεί να έχουν παραπάνω τόλμη, θάρρος. Μπορεί τα όνειρα τους να μην είναι τόσο δύσκολο να πραγματοποιηθούν, στους έρωτες να μην πληγώνονται και στους χωρισμούς να μην πονάνε. Αλλά έτσι είναι μόνο στα βιβλία ή και στις ταινίες. Το θέμα είναι ότι το τελευταίο καιρό δεν μπορώ να ασχοληθώ με τους ήρωες μου, δεν μπορώ να γράψω μια απλή πρόταση, να μου φαίνεται δύσκολο να θυμηθώ λέξεις που να περιγράφουν κινήσεις προσώπου και σώματος.

Το τελευταίο καιρό μου αρέσει να παρατηρώ ανθρώπους της διπλανής πόρτας, να σκέφτονται, να αγαπάνε, να αγωνίζονται, να κάθονται, να πίνουν καφέ, να εκνευρίζονται, να σπάνε πράγματα, να καπνίζουν, να πίνουν, να χορεύουν, να μιλάνε, να γράφουν, να διαβάζουν, να εξηγούν και να ατενίζουν ένα μέλλον με αλλαγή νοοτροπίας. Ξαφνικά λοιπόν όλοι οι μικροί και μεγάλοι ήρωες των κειμένων μου, μου δημιουργούν την εντύπωση πως αν θέλουμε να δούμε οποιαδήποτε ιστορία μπορούμε απλά να κοιτάξουμε γύρω μας. τότε θα δούμε Μικρές ή μεγάλες παρέες με ανθρώπους μόνους τους και ας είναι μέσα σε αυτές, άλλους ομιλητικούς και άλλους όχι! ίσως να ζω αυτό που μου είχαν πει: πως η ιστορία γράφεται έξω, έξω από τους τέσσερις τοίχους, έξω από μια στενή πραγματικότητα, έξω από τα όρια της φαντασίας, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε νοοτροπία να οδηγηθούμε δίπλα και πέρα από τα γεγονότα, να κατακτάμε τα όνειρα μας έχοντας την αίσθηση πως στο τέλος θα ζήσουμε ένα παρατεταμένο happy end, ή ένα happy hour χωρίς αλκοόλ...(για σένα μιλάω Βαλί)

Είχα να γράψω περίπου τέσσερις βδομάδες, μπορώ να πω ότι περισσότερο ασχολούμουν με την "εργασία" του τι έρχεται μετά! ίσως να σας φανεί τετριμμένο αλλά τελικά η έμπνευση για το οτιδήποτε έρχεται την στιγμή που απλά γελάς με μια ατάκα, μιλάς στο τηλέφωνο στην μέση της Νικολάου ή πίνεις καφέ ένα μεσημέρι...με μια πρόταση, όταν είσαι έξω να ζεις....

ίσως έτσι να γράφτηκαν και οι αγαπημένες μου ταινίες και μουσικές ή και σειρές...

Υ.Γ 1 : να θυμηθώ να.... (άμα ξεχνάει ο άνθρωπος είδατε τι παθαίνει;; χαχαχαααχαχα)

Υ.Γ 2: http://www.youtube.com/watch?v=l9Nc0FAk74c&feature=related ( αυτο τουλάχιστον δεν το ξέχασα...)

Υ.Γ 3: Καλή μας επιτυχία !