ΟΤΙΝΑΝΙΣΜΟΣ

Πάντα θυμόμουν, βασικά σκεφτόμουν πως ήταν τα πρώτα μου βήματα.Ασταθή, αβέβαια, φοβισμένα . . . μετά όμως έμαθα μέσα από υπερβολική πίεση να αντέχω και να κάνω ένα βήμα την φορά! Να κρατώ τις ισορροπίες, να κινώ νήματα που μου έδιναν, να πληρώ προϋποθέσεις και υποθέσεις αυτών που με χρειάζονταν. Στην τελική να είμαι ένα έλλογο ον, που θα είναι σε θέση να στέκεται στις μύτες των ποδιών του, χωρίς να κοιτάει κάτω και κρατώντας βιβλία στο κεφάλι, για να έχω ίσα πλάτη, και τα χέρια μου να μπορούν να κάνουν όποια κίνηση μπορούν για να δείχνω ένα χαρούμενο πρόσωπο στην καθημερινότητα μου...

αφού καταφέρω να δείξω αυτό το πρόσωπο στην βαρυσήμαντη κοινωνία μας- παραδόξως ακούω όλο και πιο συχνά εκείνη την έκφραση από την ελληνική κωμωδία, του Κωστανταρα και της Κοντού " άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα" - θα πρέπει να ανατείνω το ανάσθημα μου και να δώσω μια ωραία παράσταση για να πάρω μετά αυτό που λαχταρώ ... ένα μπουκέτο τουλίπες ...

τι κρίμα και άδικο, οι συγκεκριμένες βγαίνουν μόνο στην Ολλανδία και που να τρέχουμε εκεί τώρα. Είναι πολύς ο δρόμος, βασικά και τα έξοδα, και οι οικονομία δεν αντέχει και πολλά πολλά.

Πέραν τις ωραίας παράστασης θα πρέπει να μιλήσουμε και για το πάθος που μπορεί να κυριεύσει την ζωή μας, "Για ένα άγγιγμα κάτω από το τραπέζι" μιλάει η Αλεξίου στο για ένα ταγκό. Άγγιγμα που χάνεται στην πάροδο του χρόνου, λόγω φόβου και ανασφάλειας. Συγχρόνως όμως το άγγιγμα αυτό δεν μπορεί να είναι μόνο ρομαντικό, μεταξύ δύο ανθρώπων, όχι μόνο δηλαδή, γιατί μπορεί και να είναι ...

και αν είναι τότε απολαυστε το όσο περισσότερο μπορείτε... γιατι στο κάτω κάτω όλα μπορούν να αλλάξουν αλλά μονάχα εκείνη η έκφραση "είμαι εδω!" μένει όσο και να το κάνεις βαρύγδουπη πάνω στο τραπέζι , μαζί με τους καφέδες . Το παράθυρο έχει μείνει ανοιχτό και επιτέλους μπορώ και εγώ να πω ότι εκείνο το γλυκό τριαντάφυλλο θα καταφέρω να το φτιάξω και ας κάψω ότι τριαντάφυλλο βρω ... τον Απρίλη.

επαναλαμβανω καλα χριστουγεννα...