Αλλουλι...

http://www.youtube.com/watch?v=GtPDIeca5p0

πήρα κόκκινα γυαλιά.

Στέκομαι κάπου στο σπίτι, το παράθυρο ανοιχτό, και η σκέψη μου αλλούλι! έτσι είπα σε μια κοπέλα που με ρώτησε τι σκέφτεσαι, εγώ πήγα να πω ότι είμαι αλλού και τελικά κατάφερα να πω αλλούλι! γελάσαμε πολύ, πολύ περισσότερο απο το βουιζούν τα ματάκια μου ή και απο το ποτιστικό και την γλάστρα (εννοούσα το βασιλικό βέβαια)

Γενικά μιλώντας και επειδή ο λόγος το φερε και κουβέντα ξεκίνησε καλύτερα θα είναι να πω εν ολίγοις αυτά που είχα εξαρχής σκοπό να πω...

Είναι ο λόγος μου ουσία και το γέλιο μου σαν μια μικρή παρουσία μέσα στο καινούριο. Τραγούδι, χορός και αυτά είναι ακόμα λίγο, όταν όλες οι φωνές ενώνονται και λένε: πήρα κόκκινα γυαλιά. . . μπορεί να μην λένε αυτό το συγκεκριμένο στοίχο, ίσως να λένε κάτι άλλο αλλά δεν είναι εκεί αυτό που θέλω να τονίσω, είναι κυρίως το θέμα της παρέας.

όταν ήμασταν μικρά κάναμε όνειρα να μεγαλώσουμε, και τώρα που μεγαλώνουμε, λέμε τώρα, συνεχιζουμε τα όνειρα με έναν πολυ διαφορετικό τρόπο, τώρα προσπαθούμε να τα υλοποιήσουμε. Τώρα κανονιζουμε ταξίδια, τώρα ταξιδεύουμε με την σκέψη μας, σε μέρη αλλοτινά, σε μέρη διαφορετικά και το κυριότερο σε μέρη που είναι το μόνο σιγουρο οτι θα διασκεδάσουμε.

Η τρέλα όρια δεν εχει, και ειδικά σε αυτή την δική μας περίπτωση και στην δική μου παρέα η τρέλα δεν εχει ουτε καν τα τυπικά σημάδια. Ο ένας συμπληρώνει την φράση του άλλου και όλοι μαζί φτιάχνουμε δικές μας λέξεις,φράσεις και σημάδια, ορίζουμε με διαφορετικό τρόπο τον όρο ζωη και πάλι απο την αρχη σκιτσάρουμε την τελική γραμμή και πάλι με κάποιον τρόπο κερδίζουμε τον αγώνα που είχαμε ξεκινησει: ποτε να μην είμαστε ίδιοι..