πανσεληνος...

είναι βράδυ, μετά από ένα ταξίδι σκέτη φρίκη, κάθισα στο μέχρι πριν από καμιά ώρα, άδειο σπίτι μου, πήρα την τελευταία σόδα από το ψυγείο και κάθισα με το παράθυρο ανοιχτό στο μεγάλο μπαλκόνι. έχει πανσέληνο σήμερα, ασυναίσθητα έφτιαξα αυτό που ακολουθεί από κάτω...

πανσέληνος...

ίσως να έφταιξε το τραγούδι που ανάρτησε, η Αντλίντα, μια φίλη στο φεισμπουκ, ίσως όλο το φταίξιμο να είναι δικό μου που άκουσα το τραγούδι, η πανσέληνος της Αλεξίου. Τι ωραίο χρώμα, που έχει το ολόγιομο φεγγάρι, σε κάνει και βλέπεις με τρόπο μαγικό τα πάντα λευκά, απλά, κατανοητά, υπέροχα. τέτοια ώρα μάλλον θα κοιμούνται οι περισσότεροι, άλλοι θα μιλούν ερωτικά, άλλοι θα διαβάζουν, και άλλοι θα κοιτάζουν το φεγγάρι πιστεύοντας ότι το έτερον τους ήμισυ θα το κοιτάζει μαζί τους.

εγώ βρίσκομαι σε μια κατηγορία μηδαμινή σε αυτή που κρύβεται απο το φεγγάρι, κυρίως απο την αλήθεια του. Ανησυχώ μήπως και διαταραχθεί το υπέροχο υφαντό μου ψέμα, νομίζω ότι όλα παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια του, και εγώ που καιρό εχω να με δω στο καθρέφτη, α! έναν καθρέφτη μου έκανε δώρο, μα έσπασε! και πλέον τον φυλάω σε λευκά πανιά μην τύχει και συμβεί τίποτα χειρότερο, ψάχνω να βρω εκείνη την κάποια την παλιά φωτογραφία μας, μα! γιατί δεν την βρίσκω; μα αφού εδώ κάπου την έβαλα. . . Κάποιος με φωνάζει... μα αφού είμαι μόνη μου, κοιτώ έξω από το παράθυρο μου, ο αετός, εκείνος ο μαύρος αετός πήρε μορφή, αδάμαστη, με πλησιάζει και εγώ δεν μπορώ να σταματήσω, μαγεμένη να μην τον κοιτάξω! μου άφησε στα χέρια μου ένα μέρος του φτερού του, μια κορδέλα κόκκινη και ύστερα έφυγε πέταξε μακριά μου. Ακόμα εκεί, κοιτώ ακόμα και τώρα έξω απο το παράθυρο, κάτι μου λέει ότι το μόνο που μας ένωσε ήταν η πανσέληνος... αχ αυτη η πανσεληνος...