σημάδι...

κοίτα πόσο ωραία πετά.

σχηματίζει ομοιόμορφη πορεία.

τα φτερά του ανοίγουν σαν μια μεγάλη αγκαλιά.

μα πως γίνεται να ονειρεύομαι έναν αετό;

Ένα μπαλόνι στον ουρανό και εγώ επιμένω πως όλα θα είναι αλλιώς μα τίποτα το ίδιο.

Να το κρατήσω, μαμά!, να το κρατήσω, σε ένα κλουβί;

Αμαρτία!

Να παλέψω να τον σώσω; από το ψηλότερο εκείνο βουνό θα το βοηθήσω να πετάξει στα δικά του εκείνα όνειρα.

Να αφήσω το παράθυρο ανοιχτό; Κρύο έχει σήμερα, τα μαλλιά μου λιτά από εκεί να πιαστεί, το φτερό του να γιατρευτεί, να ξανά-πετάξει.

Μετά το παράθυρο θα κλείσω και ήσυχα δεν θα ξαναμιλήσω για εκείνο τον αετό. . .