ΛΗΘΗ...
Σε περιμένω ακόμα, εκεί στο μοναχικό τραπεζάκι στην γωνία, να κοιτάξω τα μάτια σου και να μου υπενθυμίσουν πως ακόμα και τώρα τα έχω χαμένα! Χωρίς να υπολογίζω συνέπειες και λάθη, μετρώ τις σελίδες του ημερολογίου, ο χρόνος νομίζω πως πάει αργά και για να με εκδικηθεί αυξάνει τον ρυθμό του στις στιγμές που το pause ήταν η καλύτερη λύση. Κοιτώ το κλειστό παράθυρο, την κουρτίνα που καλύπτει ένα μέρος του και υποθέτω ότι και εσύ θα έχεις αυπνία. Είναι σαν να θέλω να βγω στους δρόμους και να τρέχω, να τρέχω για να φτάσω κάπου. Υστερία!!!
Τριαντάφυλλα τον τελευταίο καιρό διακοσμούν το γυάλινο βαρύ βάζο μου. Σε χρώμα, εκείνα τα τριαντάφυλλα εννοώ, ροδακινή και σκοτωμένο φραουλί (μπορντο) κάνουν μια ωραία σύνθεση με τα κεριά σε χρώμα ζαχαρί... Αν μην τι άλλο έχω φύγει απο την φάση εκείνη με το μπουρλότο της νοταρά τώρα απλά είμαι μέσα στα συντρίμια. Και αναρωτιέμαι τώρα, αν ζούμε με μόνη σκέψη το τι θα γίνει την επόμενη μέρα γιατί όταν γίνει κάτι που το αποζητούσαμε σαν μανιακοί τότε απλά ζητάμε την επιστροφή μας στην άχαρη, άοσμη και άγευστη λήθη;
πως θα ονομαζόταν αυτό;
Επίσης και ακόμα κάτι γιατί συνθέτουμε όλες τις καταστάσεις σε ένα γενικό πρόβλημα και μετα ορίζουμε τον εαυτό μας σαν κανένα μωρό που δεν έχει επίγνωση; αν το γενικότερο πρόβλημα της εποχής είναι οι λέξεις που χρησιμοποιούμε τότε καλύτερα να είμαστε μουγκοί, αν είναι η περιορισμένη όραση των αισθήσεων μας και των ενεργειών μας καλύτερα να τυφλοθούμε, αλλά αν είναι ότι απλά δεν ξέρουμε τι θέλουμε, καλύτερα να πέσουμε σε λήθη ή μαλλον καλύτερα σε λήθαργο. Γιατί αν μην τι άλλο το μόνο σίγουρο είναι ότι το παιχνίδι μπορεί να καθοριστεί και απο τους παίκτες που κάθονται στον πάγκο. . .
Υ.Γ 1 : ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΗΘΗ (θα το κανω και συνθημα)
Υ.Γ 2 : ακολουθείστε και κάποια φορά την μνήμη, ο μαζωχισμός να λάβει τέλος...
Υ.Γ3: αυριο ειναι μια καινουρια μερα....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου