Γέλιο και κλάμα μαζί όλα ένα δράμα. . .

Κάθε μέρα απο το πρωί φαίνεται. Τι ωραία που θα ήταν, αν ξυπνούσες ένα πρωινό και δεν είχες καμία έγννοια και καμία άλλη σκέψη για το τι θα κάνεις, τι θα πεις, τι θα φορέσεις, που θα πας και πως θα πας. Αλλά όλα αυτά θα ήταν σαν παραμύθι και σαφώς σε κάτι που δεν θα μπορούσες να ζήσεις, γιατί όπως και να το κάνουμε ο άνθρωπος απο τότε που γεννιέται έχει κάποιες μαζοχιστικές τάσεις, που τον υποτάσσουν να θέλει και το τρέξιμο λιγάκι παραπάνω. Γι' αυτό σήμερα με το κάθε βήμα μου μέσα στο μικρό φοιτητικό μου σπίτι, κάτι θα γκρεμιζόταν, ξεκίνησε πρώτα το καλοριφέρ που έμεινε απο πετρέλαιο, ύστερα οι λάμπες του αποροφητήρα που κάηκαν, και το φως της κουζίνας, αλλά και πάλι είχα έναν παραπάνω λόγο να χαμογελάω, ώσπου έφυγε η μπρίζα τηλεφώνου και τότε ναι! για μια στιγμή πελάγωσα, αλλά μετά πάλι χαμογέλασα. Κεφάτη η μέρα μου σήμερα, χωρίς βαριεστημέρα, μπορεί χτες η βότκα να μην ηταν βότκα, μπορεί ο αέρας να είχε κάτι διαφορετικό, μα πάνω απο όλα και πέρα απο όλα ήταν μάλλον αυτό που ο μάλαμας λέει σε ένα τραγούδι του, που σήμερα το θυμήθηκα καθώς μου ήρθε η μελωδία του : δρόμο άλλαξε ο αέρας. Ω! ναι λοιπόν, δρόμο άλλαξε ο αέρας, έφερε και μια βροχή μαζί του, αλλά δεν βαριέσαι είναι ωραία όταν βρέχει, η κάθαρση που λέγαν οι αρχαίοι, ίσως να μυριστηκε πως κάτι βρώμικο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας (ή της Πατρας στην παρούσα κατάσταση), καθώς ορίζει και ο Αμλετ, αν δεν κάνω λάθος.
Οι τελευταίες μέρες μάλλον δεν ήταν και οι καλύτερες μου, αφου στο μυαλό μου ακουγόταν η Νοταρα να λέει: μπουρλότο, με όλο το στόμφο της. Σκέψεις ανάκατες σαν στάχτες στο μυαλό μου και τότε είπα ότι το μόνο που θα σώσει το τομάρι μου, και για να νιώσω καλύτερα ήταν να σκεφτω έξω απο μένα, να δω τον ήλιο κατάματα, το φως του να με τυφλωσει και ίσω; να βρω λύσεις.Κάθε πρόβλημα έχει λύση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Άλλωστε όπως είπα τις προάλλες, η ζωή μοιάζει στο τάβλι, όχι μόνο στο πόρτες πλακωτό και φεύγα (αλλου ατακα S1ngles) αλλά και στις ζαριές, δεν περιμένεις την κατάλληλη ζαρια για να τελειώσεις το παιχνίδι, αλλά παίρνεις την κάθε ζαριά και παίζεις όσο καλύτερα μπορείς. Και απλά μένεις καθώς και περιμένεις να νικήσεις. . . Τι και αν την παρασκευή θα με περιμένουν τα παιδαγωγικά για να τα περάσω, και που την επόμενη βδομάδα θα έχω ακόμα δύο μαθήματα να περάσω γι αυτό το εξάμηνο, δεν αποτελούν λόγο ούτε καν μια μικρή και ανυποψίαστη ταύτιση του εαυτού μου με την μάυρη κατήφια. Όλα έχουν χρώμα εκτός αν θες μόνιμα να μην τα βλέπεις, παντού υπάρχει κάτι για να παλέψεις αρκεί να το βρεις, και το κυριότερο εμπόδια θα υπάρχουν με τον ένα και τον άλλο τρόπο αλλά εκεί θα φανείς πόσο καλό παίκτης είσαι, όταν όλοι σου λένε ότι είναι μαύρα και εσύ κάπου βλέπεις το γκρίζο, αργότερα θα δεις και άλλα. . . ένα ουράνιο τόξο να σε περιμένει και να σε ταξιδέψει όπου εσύ ορίζεις " ευτυχία" . . .