ένα όμορφο πρωινό. . .

Ένα τυπικό πρωινό καθημερινής μέρας. Μια ολιγόλεπτη συζήτηση στο τηλέφωνο για λίγο με κάποιον που θα θεωρούσες εκείνη την στιγμή αδιανόητο να μιλήσεις. Και ξαφνικά όλο το δωμάτιο γέμισε με φως. Ναι κατανοητό έχεις ξεχάσει τις κουρτίνες ανοιχτές και απλά κάθεσαι και το χαζεύεις με τις ώρες, το φως της λάμψης του απερίγραπτο και πάνω από όλα καθησυχαστικό, καθώς όλοι έλεγαν ότι θα βρέξει. Θα σηκωθείς ήρθε η ώρα να κλείσεις το τηλέφωνο , έχεις ήδη ώρα σταματήσει να ακούς το διαρκές νιαούρισμα- κλαψιάρικο ύφος κάποιας ταλαιπωρημένης ψυχής. Ήρθε η ώρα να φτιάξεις καφέ, έως ανοίξει ο υπολογιστής, μα όχι είναι ήδη ανοιχτός. Θα φτιάξεις τον καφέ και θα βγεις στο μπαλκόνι, πάλι η τρία πατώματα από πάνω σου έχει κάνει την μπουγάδα, δεν έχει στύψει τα σεντόνια και εσύ εν ολίγοις θα βρεθείς οριζοντιωμένος στο πλακάκι και θα σκέφτεσαι γιατί στο διάολο ξύπνησες. Ακούς το όνομα σου, ανοίγεις τα μάτια σου, αλλά δεν είσαι στο μπαλκόνι, έξω βρέχει και το ξυπνητήρι χτυπά σαν τρελό, σηκώνεσαι και εκείνο το ονειρεμένο πρωινό απλά τέλειωσε. . .