Silence....

Αν η σιωπή είχε όνομα, τότε εγώ θα μιλούσα... Έτσι μου είχαν πει να πω, για να μην καταλάβω πως και πάλι θα επέλεγα την σιωπή. Είναι κάτι που ποτέ δεν σε πληγώνει, που δεν περιμένεις απάντηση, που απλά εναποθέτεις την τελευταία σου ελπίδα, ότι κάποια στιγμή θα μιλήσει κάποιος άλλος και εσύ θα μπορέσεις να ξεφύγεις απο τα δικά σου δίχτυα. Είναι μια νύχτα σαν όλες τις άλλες και νομίζεις πως όλα θα γίνουν διαφορετικά. Σκέφτεσαι, ονειρεύεσαι πως θα ήταν να μην μάχεσαι να σιωπάς, απλά να μιλάς και ύστερα απλά κλείνεις το φώς. Το φως που σε στεναχωρεί, το φως που σε τυφλώνει, το φως που σε κάνει να φανείς και δεν σε κρύβει. Αν υποθέσουμε πως μπορεί να σε ζαλίζει, ίσως φταίει το ποτό, αλλά ίσως να φταίει που και σήμερα πάλι σιωπάς. Σε γοητεύει το σκοτάδι, σε φλερτάρει και η ιδέα του ότι κανείς δεν σε βλέπει, θυμάσαι ένα παλιό ρητό, η σιωπή είναι χρυσός... Ναι ήταν χρυσός σε μια άλλη εποχή, σε ένα άλλο τρόπο ζωής. Τώρα δεν μπορείς να κλείνεσαι μέσα στα όρια της δικής σου φυλακής, στα όρια της δικής σου σιωπής. Κάποιος, κάτι θα θελήσει να σε δει, να δει πραγματικά εκείνο το φαύλο κύκλο των ματιών σου, που ο καπνός και το σκοτάδι έχει παραλύσει... Σε εκείνες λοιπόν τις νύχτες που το μόνο που ίσως ακουστεί είναι εκείνος ο ιδιαίτερος βραδινός ήχος, εύχομαι κάποιος να μιλήσει και μερικοί απλά να ακούσουν... λίγος δρόμος απέμεινε στο ατέρμονο ταξίδι της δικής μας σιωπής, τώρα απλά θα πρέπει να μιλήσουμε....