Στο λιμάνι...

Είναι εκείνες οι ώρες που απλά εύχεσαι να έχεις ένα δικό σου, ένα μόνο δικό σου μέρος για να πας και να μην σε βρεί κανείς. Και αν σε βρει κάποιος απλά να θέλει να σου πει αυτά που θέλεις να σου πει και αυτά που θες να ακούσεις. Πρόσφατα άκουσα ξανά ένα τραγούδι απο αυτά που συνήθως τα ακούς για πάρα πολύ καιρό μετά τα αφήνεις και όταν τα ξανα ακούσεις είναι σαν να έχεις βρει έναν μικρό θησαυρό! Ο δικός μου θησαυρός είναι το "struggle for pleasure" του Wim Mertens... Αυτό το τραγούδι το άκουσα για πρώτη φορά τον Μάρτιο τον περασμένο, το άκουγα κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Στο δρόμο προς το φροντιστήριο, όταν διάβαζα ιστορία ή κάποιο άλλο μάθημα. Κάθε φορά έκανα την ίδια σκέψη... Πάντα σκεφτόμουν τον ερχόμενο σεπτέμβριο που θα ήμουν αλλού, τότε με απασχολούσε και το που, αλλά τώρα μόνο το πότε θα είμαι εκεί... Το άκουσα ξανά πριν καμιά βδομάδα περίπου και πάλι μου ήρθε η ίδια σκέψη! Για να επανέλθω στην αρχή του κειμένου, πάντα ήθελα ένα δικό μου μέρος, κάπου να κρύβομαι όταν δεν θέλω άλλους να με ενοχλούν, πρόσφατα θυμήθηκα ποιο είναι, μου το θύμησαν κάποιες φωτογραφίες απο τις διακοπές! Ξημερώματα 5 και 30 μπροστά απο το πλοίο αναχώρησης, σε κάποιο σημείο του λιμανιού. Αισθανόμουν πλήρης με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο, και εκεί που απλά περιμέναμε να μπούμε μέσα, σκέφτηκα ότι όπου και να πάω, όποιους και να βρω ή να χάσω ή να ξεχάσω, δεν θα μείνω στάσιμη στην ροή του χρόνου ή του χώρου. Θα είναι όπως το τελείωμα του αγαπημένου μου κομματιού, γρήγορο αλλά και νοσταλγικό, θα είναι όπως στο λιμάνι εκείνη την νύχτα, ήρεμο και ταξιδιάρικο, θα έχει μέσα του όλες τις νέες ευκαιρίες, όλα τα νέα πιστεύω, όλη την νέα μου ζωή... γι αυτό όσο και η ρουτίνα μας έχει πλημμυρίσει, όσο και τα νεα σχέδια για καλυτέρευση της ζωής μας, μας έχουν αποκαθηλώσει, ας μην ξεχνάμε πως την ζωή μας την μορφή μας, δεν την συνθέτουν μόνο ο χρόνος και οι κινήσεις μας, αλλά και η οπτική μας γωνία... Ραντεβού λοιπόν στο λιμάνι του κάθε ανθρώπινου μυαλού, του κάθε λεπτού, της κάθε σιωπής...