ο δρόμος των βημάτων...

"...και ο Χάνσελ και η Γκρέτελ για να μην χαθούν μέσα στο δάσος πετούσαν τα τρίμματα από το ψωμί. Δεν υπολόγισαν όμως πως τα πουλιά θα έτρωγαν τα βήματα του γυρισμού τους και έτσι τους έπιασε η κακιά η μάγισσα... 

...και ο φάρος στέκει αναμμένος στην άκρη του μόλου για να φωτίζει το δρόμο της επιστροφής των καραβιών στο λιμάνι, απωθώντας τους κινδύνους...

...και οι λάμπες στο δρόμο στέκουν και αυτές αναμμένες, για να μην χάσεις το μέτρημα των βημάτων σου καθώς θα επιστρέφεις σπίτι... "

φώτα, βήματα, δρόμος, σπίτι, θάλασσες. 

κάπου αρμενίζει ο συλλογισμός σου, και ας μην το λες, κάπου χάνεται το μυαλό σου και ας μην το βλέπεις, κάτι φέρνεις στο μυαλό σου και ας μην το αναφέρεις. είναι μια ανάμνηση; είναι μια γυναίκα να περπατά, και τα βήματα της να απλώνονται στην κρύα άμμο, να χαμογέλα, να σε κοιτά και να απομακρύνεται βήμα με το βήμα. παρατηρείς τα βήματα της, παρατηρείς τη σιλουέτα να απομακρύνεται, ένας κόμπος στο λαιμό σου, σηκώνεσαι όρθιος και κουνάς το χέρι σου, και βλέπεις τα βήματα της να χάνονται, να τα παίρνει το κύμα, να ακους το γέλιο της και αυτό να χάνεται... 

και τώρα πως θα γυρίσεις σπίτι ; σκέφτεσαι;   

δεν υπάρχουν φώτα, δεν μπορείς να δεις το δρόμο, μπορείς να περπατήσεις αλλά προς τα που αναρωτιέσαι; μονάχα η θάλασσα μπροστά σου. 

 

δεν είναι κάτι σοβαρό σκέφτηκες, μου λείπει μονάχα το φως... 

και όταν σε ρώτησαν που πήγε, τους απάντησες πως εξαφανίστηκε μια νύχτα όπως όλες οι άλλες... την ώρα που περπατούσες να πας στο σπίτι, την ώρα που σκεφτόσουν πως ο δρόμος θα είναι πάντα ανοικτός.