οι δρόμοι

οι δρόμοι, οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά σου, πότε με στροφές, πότε μια ευθεία που δεν τελειώνει.  οι σκέψεις σε κάθε στροφή, δεν σκέφτεσαι τίποτα ή τουλάχιστον έτσι λες γιατί δεν ξέρεις ποιο θέμα να πεις πρώτο, όλα μαζί σε αυτό το υπέροχο κουβάρι. Μετά σε ενοχλούν και τα σύννεφα γιατί είναι τόσο λευκά, όσο θα ήθελες να ήταν τα ρούχα μετά το πλύσιμο.
Παλιότερα πίστευες στα όνειρα τώρα τι έπαθες; Κουράστηκες να παίζεις πάσο;  ρίσκαρε τότε, καλοκαίρι είναι ακόμα, αύγουστος, σιγοτραγουδάς "είμαι ακόμα εδώ", καθώς τα βράδια δίπλα στο κύμα αναρωτιέσαι για πόσο ακόμα, και αν ρίζωσες ή αν σπρώχνεις καταστάσεις για να έχεις λίγο ακόμα χώρο, λίγο ακόμα χρόνο, χωρίς ευθύνες, χωρίς υποχρεώσεις.
Αυτό ζητούσες; όταν μονολογούσες αυτό ήθελες , μια ηρεμία; μια ησυχία;
Έχεις πει τόσες φορές αυτές τις λέξεις που πλέον δεν έχουν νοήμα, για να μην ξεχάσω την φράση σου- καλά είμαι- μπορεί και να το πιστέψεις αν είναι γράψτο 20 φορές στο μπλε τετράδιο.
Την επόμενη φορά που θα σε ρωτήσω τι έχεις; τι γίνεται; μην μου πεις τίποτα, μην μου πεις τα ίδια. παλιότερα σε εκνεύριζε η στασιμότητα και τώρα όχι μόνο την ζητάς αλλά ψάχνεις και την ομοιομορφία μόνο και μόνο για να μην έχεις να παρατηρείς.
Θα σε περιμένω αλλα όχι για πολύ. Πριν φύγω όμως να σου πω ότι παραδέξου ότι είσαι ένας απλός άνθρωπος, δεν έχεις σουπερ-δυνάμεις. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα τέλεια, δεν μπορείς να μην πονάς. Αν ζεις θα πονάς, θα περπατάς, θα τρέχεις, θα χτυπάς, θα σηκώνεσαι αλλά πάνω απο όλα θα ζεις, αυτό που έχεις επιλέξει. Και μην νομίζεις ότι τώρα ζεις επειδή κάθε μέρα στο τετράδιο σου τσεκάρεις όσα πράγματα έχεις να κάνεις. Αυτό δεν είναι που ήθελες. Το ξέρεις, το ξέρω . και αν σε κουράζει το να σου έχουν οι άνθρωποι εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρεις....
Τότε μάθε ότι δεν έχω καμία εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρεις.
Όμως μόνο και μόνο επειδή έγινα σαν και σένα, ξέρω ότι θα κάνεις τα πάντα να με διαψεύσεις.