μετρω
και εγώ μετρώ...
μέρες που περνούν χωρίς να έχουν να αφήσουν κατι πίσω. καφέδες που τελειώνουν σε μια μονοτονία. ποτά που δεν καίνε πια το λαιμό, τσιγαρα μετρημενα στο τασακι αφημενα ν περιμένουν την ωρα τους. μονάχα ένα αεράκι υπάρχει που αλλάζει τα πάντα στο διάβα του, παίρνει τα μαλλιά απο το πρόσωπο μου, δροσίζει τις πλάτες μου και ίσως να χρειάζομαι μια ζακέτα που δεν έχω. κινητό μεταφορικά νεκρό και υποχρεώσεις που δεν λένε να σταματήσουν. βήματα, βήματα που γίνονται και μετρας ξανά μέχρι το 100. μια κούραση που υπάρχει ακόμα και στο να ζητήσω όλα να σταματήσουν και να πέσεις ξερη κάτω και να σηκωθω όταν όλα θα έχουν τελειώσει..
και εσυ...
χαμόγελα που μένουν, σκέψεις που γυρίζουν στο κουρασμένο μυαλό σου και εσύ που πιστεύεις στα όνειρα κουράστηκες να εύχεσαι σε κάθε αστέρι κι μαζεύεις πάλι την βαλίτσα, γιατί έτσι θα είναι απο δω κι πέρα, ένα διαλειμμα απο την καθημερινότητα, ενας δρόμος και μια βαλίτσα στο χέρι. και ίσως να υπήρχε μια στιγμή και να ευχόσουν να μην άλλαζε τιποτα , μα τώρα κατάλαβες πως όλα αλλάζουν ακόμα και εσύ ο ίδιος...
και εγώ...
κουραστηκα να μιλάω και μενω στη σιωπή, στον κρότο της στιγμής και ας φοβάμαι τα βαρελώτα και φτιάχνω κεικ και γλυκα για να μην σκέφτομαι, και ολοι χαμογελούν μα εγώ σκέφτομαι πως ο καφές θα είναι σιωπηλός, σε άλλα μέρη και με άλλες συζητήσεις, κι εκεί θυμαμαι ενστικτωδώς πως χρειάζομαι μια αλλαγή μια ανάσα οξυγόνου και κοιτάγομαι στο καθρέφτη δειλά και ευελπιστώ πως θα με αναγνωρίσω μεσα στην απόλυτη σιωπή. κλείνω τα φώτα ώρα για ύπνο, μα ύπνος δεν κολλάει κι βάζω μια ταινία που έχω δει ξανά και ξανά μόνο και μόνο γιατί η σιωπή την νύχτα είναι αυτή που πονάει περισσότερο...
και εσύ...
απλά αποδέχεσαι τα πράγματα και κλείνεις τη βαλίτσα, χαιρετάς απο μακριά και χάνεσαι την ώρα που χάνομαι και εγώ..μόνο που τότε όλα θα αλλάξουν . όχι λάθος. ολα έχουν ήδη αλλάξει μονο που άργησα να καταλάβω πως η κάθε αλλαγή που γίνεται στη σιωπή κρυφά κι στα σκοτάδια γίνεται γιατί με το χρόνο κανείς δεν τα βάζει.. κι το να μετράω μέρες μου έγινε συνήθειο... το μόνο που γνωρίζω όπως λέει και το τραγούδι "φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα"
μέρες που περνούν χωρίς να έχουν να αφήσουν κατι πίσω. καφέδες που τελειώνουν σε μια μονοτονία. ποτά που δεν καίνε πια το λαιμό, τσιγαρα μετρημενα στο τασακι αφημενα ν περιμένουν την ωρα τους. μονάχα ένα αεράκι υπάρχει που αλλάζει τα πάντα στο διάβα του, παίρνει τα μαλλιά απο το πρόσωπο μου, δροσίζει τις πλάτες μου και ίσως να χρειάζομαι μια ζακέτα που δεν έχω. κινητό μεταφορικά νεκρό και υποχρεώσεις που δεν λένε να σταματήσουν. βήματα, βήματα που γίνονται και μετρας ξανά μέχρι το 100. μια κούραση που υπάρχει ακόμα και στο να ζητήσω όλα να σταματήσουν και να πέσεις ξερη κάτω και να σηκωθω όταν όλα θα έχουν τελειώσει..
και εσυ...
χαμόγελα που μένουν, σκέψεις που γυρίζουν στο κουρασμένο μυαλό σου και εσύ που πιστεύεις στα όνειρα κουράστηκες να εύχεσαι σε κάθε αστέρι κι μαζεύεις πάλι την βαλίτσα, γιατί έτσι θα είναι απο δω κι πέρα, ένα διαλειμμα απο την καθημερινότητα, ενας δρόμος και μια βαλίτσα στο χέρι. και ίσως να υπήρχε μια στιγμή και να ευχόσουν να μην άλλαζε τιποτα , μα τώρα κατάλαβες πως όλα αλλάζουν ακόμα και εσύ ο ίδιος...
και εγώ...
κουραστηκα να μιλάω και μενω στη σιωπή, στον κρότο της στιγμής και ας φοβάμαι τα βαρελώτα και φτιάχνω κεικ και γλυκα για να μην σκέφτομαι, και ολοι χαμογελούν μα εγώ σκέφτομαι πως ο καφές θα είναι σιωπηλός, σε άλλα μέρη και με άλλες συζητήσεις, κι εκεί θυμαμαι ενστικτωδώς πως χρειάζομαι μια αλλαγή μια ανάσα οξυγόνου και κοιτάγομαι στο καθρέφτη δειλά και ευελπιστώ πως θα με αναγνωρίσω μεσα στην απόλυτη σιωπή. κλείνω τα φώτα ώρα για ύπνο, μα ύπνος δεν κολλάει κι βάζω μια ταινία που έχω δει ξανά και ξανά μόνο και μόνο γιατί η σιωπή την νύχτα είναι αυτή που πονάει περισσότερο...
και εσύ...
απλά αποδέχεσαι τα πράγματα και κλείνεις τη βαλίτσα, χαιρετάς απο μακριά και χάνεσαι την ώρα που χάνομαι και εγώ..μόνο που τότε όλα θα αλλάξουν . όχι λάθος. ολα έχουν ήδη αλλάξει μονο που άργησα να καταλάβω πως η κάθε αλλαγή που γίνεται στη σιωπή κρυφά κι στα σκοτάδια γίνεται γιατί με το χρόνο κανείς δεν τα βάζει.. κι το να μετράω μέρες μου έγινε συνήθειο... το μόνο που γνωρίζω όπως λέει και το τραγούδι "φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου