οι κλόουν, τα μπαλόνια και η πλάκα...

Με τρόμαζαν πάντα οι κλόουν και τα μπαλόνια, ακόμα και τώρα
Οι κλόουν μας κάνουν και γελάμε, σκεφτόμουν συχνά πυκνά, ότι έπρεπε να το ξεπεράσω. Συνέχιζε όμως να με τρομάζει αυτό το ζωγραφισμένο χαμόγελο, που ήταν δυσανάλογο με το σχήμα των χειλιών τους. Θεωρούσα πως εμένα ποτέ δεν με έκαναν να χαμογελάσω, πιο πολύ τα κλάματα έβαζα και αυτό γιατί ήθελα να δω το χαμόγελο κάτω από την ζωγραφισμένη μάσκα. και εκείνα τα μπαλόνια που και αυτά τα ήθελαν εγώ ούτε μια φορά δεν ήθελα να κρατήσω έστω ένα, και αν κρατούσα πάντα το άφηνα να πάει ψηλά, το απελευθέρωνα στον αέρα, και το κοιτούσα μέχρι να το χάσω από τα μάτια μου. δεν κράταγα ποτέ κανένα, και φοβόμουν το μπαμ που έκαναν όταν έσκαγαν.
Έτσι, έμαθα να συμπεριφέρομαι και στους ανθρώπους σαν να είναι κλόουν και να έχουν μόνο μπαλόνια να μου δώσουν. στην αρχή τους κοιτάω από απόσταση και προσπαθώ να μεταφράσω και τους παρατηρώ από απόσταση, διότι συνήθως άμα παρά πλησιάσεις βλέπεις μόνο την ψευδαίσθηση και όχι αυτό που στην ουσία είναι. Μου πήρε πολύ καιρό να μάθω αυτό το είναι, από μικρό παιδί μέχρι και στο ίσωμα, στο δρόμο έξω από το σπίτι, μόνο που τότε έγδερνα γόνατα, τώρα αν γδάρω κανένα γόνατο τυχερή θα είμαι.

για να μην υπάρχουν εκπλήξεις, βάφομαι και εγώ, μόνο που πάντα φτάνει η στιγμή εκείνη που το μακιγιάζ το ξεβάφω και εκεί έρχομαι αντιμέτωπη μόνο με το καθρέφτη μου, μόνο το είδωλο μου μπορεί να με βουλιάξει στο κενό και να με επαναφέρει. Πέρασαν τα χρόνια και αποφάσισα τελικά ότι μπορούμε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας κλόουν χαράς και λύπης για μια ατέλειωτη παράσταση, θα πούμε για πλάκα πράγματα που εννοούμε, θα κλαίμε και θα μιλάμε για σκουπιδάκια και για τον αέρα που αυτός φταίει, θα ρίξουμε το φταίξιμο σε όλους τους άλλους και στη μοίρα και στο δία και στον ανάδρομο ερμή ενώ είναι πολύ πιο εύκολο να δεχθούμε πως οι άνθρωποι θέλουμε να μας φαίνονται ως κλόουν, ότι άλλο δείχνουν και άλλο είναι, ενώ στην ουσία, είναι αυτοί που είναι, κάνουν ότι κάνουν γιατί αυτό θέλουν να κάνουν και τις πιο πολλές φορές είναι αποτέλεσμα επιλογής. μπορούμε πιο εύκολα να δεχθούμε ότι οι άνθρωποι είναι σαν τα μπαλόνια, για να τα θαυμάσεις θα πρέπει πρώτα να τα κρατήσεις στα χέρια σου και μετά να τα αφήσεις να πάνε ψηλά, όπως θα ήθελες να κάνουν και με σένα. να σε αφήσουν ελεύθερο να αποφασίσεις και να φτάσεις ψηλά ακόμα και αν έχει ως αποτέλεσμα κάτι το οποίο δεν είχες σχεδιάσει, δεν είχες αποφασίσει και δεν είχες ονειρευτεί. γιατί τελικά η ζωή είναι μια τεράστια πλάκα, το χουμε ξαναπεί και όλοι εμείς οι ηθοποιοί σε μια ατέλειωτη παράσταση που άλλοτε μπαίνει το συνεχίζεται, άλλοτε το σε λίγο μαζί σας, αλλά ποτέ το Τέλος. . . Καληνύχτα...