ο διάλογος και ο δαίμονας.

please open the curtains.. Sarah Kane.

-εκείνη την κρίσιμη στιγμή που ξυπνάς κάθε πρωί και κοιτάς το παράθυρο για κάποιο σημάδι του τι γίνεται έξω και πρέπει να επιλέξεις αν θα ανοίξεις τα παράθυρα και τις κουρτίνες για να μάθεις ή θα κάτσεις στο σκοτάδι και θα αναμετρηθείς με φαντάσματα και δαίμονες...
Αλήθεια πιστεύεις στο μπαμπούλα; Παλιότερα μας άφηναν και το φως ανοιχτό για να μην φοβόμαστε το σκοτάδι και τα στοιχειά του, τώρα δεν χρειάζεται ότι είναι το κουβαλάμε μέσα μας. Κάθε βήμα, κάθε ματιά και κάθε χαμόγελο, κάθε πανικός, εκεί σε ακολουθεί και το σκοτάδι σου, σαν τη σκιά του Πίτερ παν.  τι λες για ένα ταξίδι στη χώρα του ποτέ-ποτέ; θα περάσουμε ωραία, έχει τσάμπα τεκίλα και μπύρα, μπορείς να σηκώνεσαι ότι ώρα θες, να κάνεις ότι θες, να μιλάς και να κινείσαι! Μπορείς να χορεύεις όλη μέρα και κανείς να μην αναρωτιέται τι έχεις και τι ετοιμάζεις... και όσο για τους μπαμπούλες, τους δαίμονες και τα φαντάσματα, δεν θα σε ενοχλούσαν, δεν θα μπορούσαν να σε πειράξουν.
-καταλαβαίνω τι λες αλλά ποιος σε εμποδίζει να τα κάνεις όλα αυτά ακόμα και τώρα; το σκοτάδι σου; ο δαίμονας; ή ο μπαμπούλας; με ρωτάς αν πιστεύω να σου πω την αλήθεια; αυτό που είπες στην αρχή ίσως να πιστεύω περισσότερο από όλα ότι ο καθένας μας κουβαλάει το σκοτάδι και τα λοιπά στοιχειά του. και σε ρωτάω εγώ τώρα!  θα ανοίξεις την κουρτίνα; θα χαμογελάσεις όταν βγεις έξω ή θα μείνεις μέσα και θα περιμένεις τη μέρα που θα είναι όλα διαφορετικά;  βασικά ξημέρωσε οπότε άνοιξε τη κουρτίνα μιλάμε πάλι το βράδυ. Σ αγαπώ. εγώ ο δαίμονας σου.

Ένα σατανικό γέλιο απλώθηκε στο σκοτεινό δωμάτιο, και η ηχώ του κράτησε όσο εγώ έκανα να ανοίξω τη κουρτίνα... είχε λιακάδα, ώρα να πιω καφέ.