Αυτοί που φεύγουν...

Για λίγο λένε θα είναι. Προσωρινά. Για κάτι καλύτερο. Δεν τους χωράει ο τόπος. Δεν υπάρχει οξυγόνο. Με βαλίτσα γεμάτη όνειρα, με εισιτήριο  μια ελπίδα. Με διαβατήριο ένα μέλλον.

Μέχρι τον τελευταίο έλεγχο μην κοιτάζεις πίσω, μην σκεφτείς τίποτα, δες το ως ένα βήμα  ακόμα, σαν να μετράς από το ένα μέχρι το δέκα. Μια ελπίδα για το όνειρο και με μια προσδοκία για το μέλλον, να γυρίσεις πίσω – όταν τα πράγματα θα είναι καλύτερα.

Αυτούς που φεύγουν μην τους φοβάσαι, δεν έπιασε η ρίζα τους καλά. Είναι δυνατοί μέσα στην όλη αδυναμία. Και εγώ ακόμα μέσα στη νύχτα, διαβάζω Τίτο Πατρίκιο « όλα έγιναν όπως τα προέβλεψα συναντηθήκαμε σαν ξένοι, ίσως να έγιναν όλα έτσι επειδή τα προέβλεψα»

Ήταν  νύχτα ήταν που μετρούσαμε βήματα στη σιωπή. Ήταν νύχτα και ζητούσες μια ευκαιρία να μεγαλουργήσεις. Κατηγορείς που κανείς δεν καταλαβαίνει. Μια ζωή με μια βαλίτσα εμπειρίες . Μην μου εξηγείς δεν χρειάζεται, είναι το φευγιό που κλωτσάει μέσα σου. Είναι το δαιμόνιο που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς. Νέους ανθρώπους, νέα πράγματα, νέες εμπειρίες, όλα καινούρια και όλα διαφορετικά μα ξέχασα το πιο σημαντικό, μια δουλειά.

Μην ξεχάσεις, μην ξεχαστείς. Να θυμάσαι. Ήταν νωρίς για να συμβιβαστείς και  να ξεχάσεις τα όνειρα σου. Μην αρνηθείς μονάχα την ανθρώπινη φύση σου. Μες το όλο παραλήρημα της κρίσης μην ξεχάσεις πως ο άνθρωπος ζει για να παιδεύει και να παιδεύεται, να τον ερωτευτούν και να ερωτεύεται. Μην το αρνείσαι βασικά, μπορεί εδώ το οξυγόνο να λείπει και ο τόπος να φαίνεται στενός αλλά, για ένα χαμόγελο το πρωί και ένα φιλί το βράδυ – σαν εκείνο που μετρούσαμε βήματα στη σιωπή- δουλεύουμε όλοι.

Ίσως η ευτυχία να είναι μονάχα εκείνο το χαμόγελο αλλά μπορεί και όχι, ίσως απλά να είμαι εγώ τώρα η αθεράπευτα ρομαντική... Καληνύχτα...