ο χρόνος , το ταγκό και οι στροφές.
" μου αρέσουν τα όμορφα φουστάνια που έχουνε στο πλάι τη ραφή εκεί μετράω εγώ την περηφάνια φαρμάκι όταν στάζει η οροφή." Νικολακοπούλου.
" Ο δείκτης του ρολογιού δεν λέει να προχωρήσει λίγο παραπάνω. Μέρες τώρα τον κοιτάω και νομίζω ότι δεν έχει κουνηθεί καθόλου από την θέση του, οι μπαταρίες του λειτουργούν κανονικά, το τικ τακ ακούγεται μέσα στη σιωπή και οι εναλλαγές μέρας και νύχτας επίσης συνεχίζουν την καθημερινή τους κίνηση αλλά εγώ το χρόνο δεν τον μετράω. Επιμένω δεν έχει σταματήσει, επιμένω πως η καθημερινότητα μου συνεχίζεται κανονικά απλά δεν τον καταλαβαίνω, σαν να κυλάει γρήγορα τη μέρα αλλά τη νύχτα να πεισμώνει. Ώρες ώρες νομίζω πως ακούω ταγκό στα αυτιά μου και αρχίζω και χορεύω και τα φουστάνια μου ζωγραφίζουν κύκλους στο πάτωμα, συνεχίζω να κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου μέχρι να πέσω κάτω στο πάτωμα και να αρχίσω να γελάω υστερικά από τη ζάλη που μου δημιούργησα, δεν είναι τόσο ο χορός, όσο το γεγονός ότι κυνηγάω μονάχα την ουρά μου μέσα στην ρουτίνα μου.
Έλεγα πως ήθελα μια μέρα να πάρω την ευθεία, θεώρησα πως μπορούσα να το κάνω αλλά και οι ευθεία κρύβει διασταυρώσεις και στροφές και επιλογές - εγώ ποτέ δεν ήμουν καλή στις επιλογές πάντα έπαιζα κορόνα ή γράμματα. Μετά απλά πήρα ένα χάρτη και έμαθα να τον διαβάζω και να ακολουθώ τις σωστές πορείες για να βγω στο σωστό προορισμό. Μέχρι που αποφάσισα πως δεν θέλω να έχω κάποιον προορισμό, μέχρι που πέταξα το χάρτη μαζί με τον τελειωμένο καφέ. Άναψα τσιγάρο σταματημένη στο άγνωστο, χωρίς καμία ελπίδα πως δεν θα χαθώ κάπου στην εξερεύνηση του αγνώστου και με μια μόνο υπόσχεση να μην γυρίσω να κοιτάξω πίσω. Ακόμα και αν όλα πάνε στραβά ακόμα και αν μείνω στη μέση του πουθενά χωρίς βενζίνη και χωρίς καφέ ακόμα και τότε πίσω δεν γυρνάω. Πείτε το παρόρμηση της στιγμής... ακόμα όμως δεν έφυγα... πείτε το απλά μηδενικό ποσοστό αυθορμητισμού. Και κάπως έτσι ακόμα κάνω κύκλους.
Με ρώτησαν πως άμα είχα τη δυνατότητα να πάω κάπου, που θα πήγαινα. Η Απάντηση τους έφερε σε αμηχανία, δεν είχα θέμα με το προορισμό κάπου θα έβρισκα να πάω, είχα θέμα με την επιστροφή, γιατί δεν ήξερα αν και πότε θα ήταν αυτή. Αυτό είναι το κακό να θες να πας παντού αλλά να μην επιστρέψεις ποτέ στη βάση, στη ρουτίνα. και εγώ αυτή τη στιγμή τη ρουτίνα τη βαριέμαι, τα προβλήματά μου δεν τα θεωρώ προβλήματα, τις σκέψεις μου τις θεωρώ προετοιμασία για κάτι ακόμα που στα γραπτά θα μείνει μισό και στο καθρέφτη μου βλέπω μόνο όμορφα φουστάνια που έχουνε στο πλάι τη ραφή .. ναι ίσως το μόνο που θέλω είναι να μου δείξουν το δρόμο για την καταστροφή, για ένα ταγκό και εγώ μαθαίνω γρήγορα, όσο γρήγορα σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι και εγώ ψάχνω μόνιμα έναν αναπτήρα. . . "
" Ο δείκτης του ρολογιού δεν λέει να προχωρήσει λίγο παραπάνω. Μέρες τώρα τον κοιτάω και νομίζω ότι δεν έχει κουνηθεί καθόλου από την θέση του, οι μπαταρίες του λειτουργούν κανονικά, το τικ τακ ακούγεται μέσα στη σιωπή και οι εναλλαγές μέρας και νύχτας επίσης συνεχίζουν την καθημερινή τους κίνηση αλλά εγώ το χρόνο δεν τον μετράω. Επιμένω δεν έχει σταματήσει, επιμένω πως η καθημερινότητα μου συνεχίζεται κανονικά απλά δεν τον καταλαβαίνω, σαν να κυλάει γρήγορα τη μέρα αλλά τη νύχτα να πεισμώνει. Ώρες ώρες νομίζω πως ακούω ταγκό στα αυτιά μου και αρχίζω και χορεύω και τα φουστάνια μου ζωγραφίζουν κύκλους στο πάτωμα, συνεχίζω να κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου μέχρι να πέσω κάτω στο πάτωμα και να αρχίσω να γελάω υστερικά από τη ζάλη που μου δημιούργησα, δεν είναι τόσο ο χορός, όσο το γεγονός ότι κυνηγάω μονάχα την ουρά μου μέσα στην ρουτίνα μου.
Έλεγα πως ήθελα μια μέρα να πάρω την ευθεία, θεώρησα πως μπορούσα να το κάνω αλλά και οι ευθεία κρύβει διασταυρώσεις και στροφές και επιλογές - εγώ ποτέ δεν ήμουν καλή στις επιλογές πάντα έπαιζα κορόνα ή γράμματα. Μετά απλά πήρα ένα χάρτη και έμαθα να τον διαβάζω και να ακολουθώ τις σωστές πορείες για να βγω στο σωστό προορισμό. Μέχρι που αποφάσισα πως δεν θέλω να έχω κάποιον προορισμό, μέχρι που πέταξα το χάρτη μαζί με τον τελειωμένο καφέ. Άναψα τσιγάρο σταματημένη στο άγνωστο, χωρίς καμία ελπίδα πως δεν θα χαθώ κάπου στην εξερεύνηση του αγνώστου και με μια μόνο υπόσχεση να μην γυρίσω να κοιτάξω πίσω. Ακόμα και αν όλα πάνε στραβά ακόμα και αν μείνω στη μέση του πουθενά χωρίς βενζίνη και χωρίς καφέ ακόμα και τότε πίσω δεν γυρνάω. Πείτε το παρόρμηση της στιγμής... ακόμα όμως δεν έφυγα... πείτε το απλά μηδενικό ποσοστό αυθορμητισμού. Και κάπως έτσι ακόμα κάνω κύκλους.
Με ρώτησαν πως άμα είχα τη δυνατότητα να πάω κάπου, που θα πήγαινα. Η Απάντηση τους έφερε σε αμηχανία, δεν είχα θέμα με το προορισμό κάπου θα έβρισκα να πάω, είχα θέμα με την επιστροφή, γιατί δεν ήξερα αν και πότε θα ήταν αυτή. Αυτό είναι το κακό να θες να πας παντού αλλά να μην επιστρέψεις ποτέ στη βάση, στη ρουτίνα. και εγώ αυτή τη στιγμή τη ρουτίνα τη βαριέμαι, τα προβλήματά μου δεν τα θεωρώ προβλήματα, τις σκέψεις μου τις θεωρώ προετοιμασία για κάτι ακόμα που στα γραπτά θα μείνει μισό και στο καθρέφτη μου βλέπω μόνο όμορφα φουστάνια που έχουνε στο πλάι τη ραφή .. ναι ίσως το μόνο που θέλω είναι να μου δείξουν το δρόμο για την καταστροφή, για ένα ταγκό και εγώ μαθαίνω γρήγορα, όσο γρήγορα σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι και εγώ ψάχνω μόνιμα έναν αναπτήρα. . . "
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου