Μέρες φωτός και περισυλλογής...
Καθώς ξεφύλλιζα σήμερα μια εφημερίδα διάβασα αυτό που γράφει ο Ρίλκε στο καινούριο του βιβλίο " Κισμέτ, Δεκατρείς ιστορίες αγάπης." Γράφει το εξής: " Οι άνθρωποι είναι τόσο τρομερά μακριά ο ένας από τον άλλο, και πιο απομακρυσμένοι είναι συχνά όσοι αγαπιούνται. Πετούν ο ένας στον άλλον όλον τους τον εαυτό, όμως κανείς δεν τον πιάνει κιόλας, και έτσι απομένει πεσμένος κάπου ανάμεσα και πυργώνεται και στο τέλος τους εμποδίζει κι από πάνω να δουν ο ένας τον άλλον."
Το σκεφτόμουν σχεδόν όλη μέρα, το σκεφτόμουν την ώρα που έπινα καφέ, την ώρα που οδηγούσα, την ώρα που έβλεπα παιδιά να παίζουν τεννις. Προσπαθούσα μάταια να γράψω κάτι παραπάνω στο κείμενο με το οποίο ασχολούμαι αυτή την περίοδο αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο από την " θανατηφόρα μοναξιά των εραστών" .
Δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ! Με αγωνία σπαταλάμε ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μας, ως προς την εύρεση κάποιου διαλείμματος από την μοναξιά που έχει ο ενικός, και ξαφνικά όταν φτάνει εκείνη η στιγμή, εμείς νιώθουμε ανισόρροπα μόνοι ενώ έχουμε ότι ακριβώς ψάχναμε ή ζητούσαμε (;).
Πως γίνεται να έχεις οτιδήποτε έχεις ζητήσει και έχεις ψάξει και έχεις αποκτήσει και να νιώθεις μόνος ή μόνη; Θεωρούσα ότι ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό αλλά και φρικιαστικά ματαιόδοξο, αλλά δεν έθεσα ποτέ το ερώτημα δυστυχίας στον έρωτα. Εφόσον υπάρχει και στέκεται οπουδήποτε γύρω σου ακόμα και ακριβώς δίπλα σου και τον έχεις επιλέξει εσύ, και τον έχεις ζητήσει εσύ πως γίνεται μετά να νιώθεις απελπισμένα μόνος; εκτός αν απλά έχεις συμβιβάσει τα θέλω σου σε κάτι πολύ μικρότερο που απλά θα σε έκανε να νιώθεις ασφάλεια. Μπορεί λόγω ημερών να είμαστε όλοι έτοιμοι να περικόψουμε κι να πετσοκόψουμε ότι μπορούμε από την σπάταλη καθημερινότητα, αλλά στο θέμα του έρωτα οι εκπτώσεις είναι κάτι αδιανόητο.
Ο έρωτας λέει η Δημουλά πως είναι όνομα ουσιαστικό, πολύ ουσιαστικό, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού, ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου. Πληθυντικός αριθμός οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Δεν ξέρω τι άλλαξε, δεν ήμουν ποτέ ο ρομαντικός άνθρωπος, μπορεί να ήμουν σε θέση να σκεφτώ όνειρα και να ζωγραφίσω στα σύννεφα εικόνες, αλλά ρομαντική δεν ήμουν και δεν νομίζω να γίνω. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση οφείλει ο καθένας στον εαυτό του να δέχεται το καλύτερο για εκείνον εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, παρά να έχει φτάσει σε εκείνον τον πολυπόθητο αριθμό (2) και να νιώθει πολύ περισσότερο την ανάγκη να μάθει να αφαιρεί ... (2-1) .
Γιατί άλλωστε όλο και πιο συχνά ακούω να ρωτούν τι είναι ευτυχία... Ευτυχία είναι μια στιγμή της μέρας που ενώ ο κόσμος κρατά ομπρέλα εσύ βλέπεις λιακάδα, είναι η στιγμή που έχεις κάτι να πεις αλλά δεν το λες και απλά χαμογελάς, είναι η στιγμή εκείνη που ξέρεις ότι θα δεις ένα ζευγάρι μάτια να σε κοιτά χωρίς κανένα αντάλλαγμα . Είναι η στιγμή που θες να διαβάσεις το μονόλογο της sarah Kane δυνατά και να φωνάξεις ότι λαχταράς τα ίδια πράγματα. Είναι η στιγμή εκείνη που γνωρίζεις ότι ένα χαμόγελο σου μπορεί να φέρει την ευτυχία σε έναν άλλο άνθρωπο, μια άλλη στιγμή της μέρας. . .
Το σκεφτόμουν σχεδόν όλη μέρα, το σκεφτόμουν την ώρα που έπινα καφέ, την ώρα που οδηγούσα, την ώρα που έβλεπα παιδιά να παίζουν τεννις. Προσπαθούσα μάταια να γράψω κάτι παραπάνω στο κείμενο με το οποίο ασχολούμαι αυτή την περίοδο αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο από την " θανατηφόρα μοναξιά των εραστών" .
Δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ! Με αγωνία σπαταλάμε ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μας, ως προς την εύρεση κάποιου διαλείμματος από την μοναξιά που έχει ο ενικός, και ξαφνικά όταν φτάνει εκείνη η στιγμή, εμείς νιώθουμε ανισόρροπα μόνοι ενώ έχουμε ότι ακριβώς ψάχναμε ή ζητούσαμε (;).
Πως γίνεται να έχεις οτιδήποτε έχεις ζητήσει και έχεις ψάξει και έχεις αποκτήσει και να νιώθεις μόνος ή μόνη; Θεωρούσα ότι ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό αλλά και φρικιαστικά ματαιόδοξο, αλλά δεν έθεσα ποτέ το ερώτημα δυστυχίας στον έρωτα. Εφόσον υπάρχει και στέκεται οπουδήποτε γύρω σου ακόμα και ακριβώς δίπλα σου και τον έχεις επιλέξει εσύ, και τον έχεις ζητήσει εσύ πως γίνεται μετά να νιώθεις απελπισμένα μόνος; εκτός αν απλά έχεις συμβιβάσει τα θέλω σου σε κάτι πολύ μικρότερο που απλά θα σε έκανε να νιώθεις ασφάλεια. Μπορεί λόγω ημερών να είμαστε όλοι έτοιμοι να περικόψουμε κι να πετσοκόψουμε ότι μπορούμε από την σπάταλη καθημερινότητα, αλλά στο θέμα του έρωτα οι εκπτώσεις είναι κάτι αδιανόητο.
Ο έρωτας λέει η Δημουλά πως είναι όνομα ουσιαστικό, πολύ ουσιαστικό, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού, ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου. Πληθυντικός αριθμός οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Δεν ξέρω τι άλλαξε, δεν ήμουν ποτέ ο ρομαντικός άνθρωπος, μπορεί να ήμουν σε θέση να σκεφτώ όνειρα και να ζωγραφίσω στα σύννεφα εικόνες, αλλά ρομαντική δεν ήμουν και δεν νομίζω να γίνω. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση οφείλει ο καθένας στον εαυτό του να δέχεται το καλύτερο για εκείνον εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, παρά να έχει φτάσει σε εκείνον τον πολυπόθητο αριθμό (2) και να νιώθει πολύ περισσότερο την ανάγκη να μάθει να αφαιρεί ... (2-1) .
Γιατί άλλωστε όλο και πιο συχνά ακούω να ρωτούν τι είναι ευτυχία... Ευτυχία είναι μια στιγμή της μέρας που ενώ ο κόσμος κρατά ομπρέλα εσύ βλέπεις λιακάδα, είναι η στιγμή που έχεις κάτι να πεις αλλά δεν το λες και απλά χαμογελάς, είναι η στιγμή εκείνη που ξέρεις ότι θα δεις ένα ζευγάρι μάτια να σε κοιτά χωρίς κανένα αντάλλαγμα . Είναι η στιγμή που θες να διαβάσεις το μονόλογο της sarah Kane δυνατά και να φωνάξεις ότι λαχταράς τα ίδια πράγματα. Είναι η στιγμή εκείνη που γνωρίζεις ότι ένα χαμόγελο σου μπορεί να φέρει την ευτυχία σε έναν άλλο άνθρωπο, μια άλλη στιγμή της μέρας. . .
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου