Η νυχτα ...
"γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία..." Χορν, Χατζιδακης (το παρτυ.)
Η βροχή γεμίζει τις λακούβες στο δρόμο, πετά σταγόνες στα κλειστά τζάμια. Τα φώτα του δρόμου καλά καλά δεν ανάβουν είναι νωρίς ακόμα μα ο σκοτεινός ουρανός δεν σε αφήνει να καταλάβεις τι ώρα είναι.
" Μου αρέσει να κοιτάω τη βροχή καθώς θα πέφτει, να πίνω καφέ και να καπνίζω χωρίς να έχω κάτι άλλο να κάνω. Αλλάζει η γεύση του καφέ, παρόλο που είναι γλυκός ξαφνικά πικραίνει, όπως η ζωή, όπως ο ουρανός, όπως οι σκέψεις μου. Όπως οι σκέψεις μου χωρίς εσένα, όπως το σπίτι μου χωρίς να είσαι εσύ εκεί, όπως το σπίτι χωρίς γέλια και ίσως όπως η πόλη μου, η πόλη μου χωρίς εμάς. Σπάνιο αυτό που θα πω αλλά ίσως θα έπρεπε να το είχα πει νωρίτερα, όταν ήξερα πως ήσουν εκεί, πάντα εκεί.
Ακούω το κλείδί στην πόρτα αλλά δεν είσαι εσύ, ακούω γέλια τα βράδια αλλά πάλι δεν είσαι εσύ, σαν όλος ο κόσμος ξέχασε ποιός είσαι, ποιά είμαι, ποιοί ήμασταν. όταν έφυγες, όταν έμεινα μόνη, όταν δεν άκουγα το όνομα μου, όταν δεν σε ένιωθα πλέον κοντά μου - ο καφές τελειώσε, ευτυχώς υπάρχει και άλλος, μην φυγεις, περίμενε θα έρθω να σου πω την συνέχεια - όταν έφυγες λοιπόν έτρεχα να σε προλάβω, φώναζα αλλά εσύ δεν με άκουγες, πάντα ήταν πολυσύχναστος ο δρόμος, ούτε γυρισες να κοιτάξεις, ούτε άκουσες, ούτε θυμήθηκες. Κι όμως και ας έλεγα πως δεν θυμόμουν, θυμόμουν τα πάντα΄. Και ας μην σου έλεγα πολλά πράγματα και ας τα άφηνα να εννοούνται και να υπάρχουν στο χώρο, πάντα τα ένιωθα. Τις θυμάσαι τις κυριακές, που εσύ καθόσουν στη βεράντα και έπινες καφέ και διάβαζες εφημερίδα και εγώ διάβαζα το βιβλίο μου ή ζωγράφιζα ή άκουγα μουσική. εκείνες οι ώρες ήταν οι πιο ωραίες, έπεφτε το φως πάνω σου και ήταν σαν να χαμογελούσε. τώρα πλεόν δεν κάθομαι στη βεράντα σαν να έχω σφραγίσει το παράθυρο. Δεν μπορώ να βγω έξω, τα λουλούδια έχουν μαραθεί, ο ήλιος έχει καιρό να εμφανιστεί και αν που και που εμφανιστεί, τότε θα κλείσω τις κουρτίνες, προτιμω να μην με βλέπει τίποτα και κανένας .
Μερικές φορές θυμώνω, μερικές φορές κλαίω, μερικές φορές δνε λέω λέξη, δεν μιλάω σε κανέναν.
όπως είπα μου αρέσει η βροχή. Το κινητό μου είναι κλειστό εδώ και μέρες. Έβαψα τα μαλλιά μου και τα έκοψα σε μια έκρηξη θυμού. Σε μια έκρηξη θυμού έσπασα και όλα τα πράγματα στο σπίτι. Έχω να κοιμηθώ μέρες, νομίζω πως σε βλέπω γύρω μου, θέλω να ακούσω την φωνή σου έστω και αν είναι λίγο πριν κλεισεις την πόρτα. Και να βλέπω φωτογραφίες σου και να θέλω να σταματήσω να ζω απο αυτές, το αλκοολ δεν βοηθάει και ο καφές με κάνει και ξεχνάω. Το ρολόι με εκείνο το τικ τακ με φοβίζει μου θυμίζει πως κάποια στιγμή θα σε ξεχάσω και θα ξεχαστω, ως μια ακόμη ερωτευμένη, ως μια ακόμη χωρισμένη, ως κάτι διαφορετικό απο αυτό που στην πραγματικότητα είμαι...
Γι αυτό σου λεω τα όνειρα είναι για τις στιγμές πριν την απελπίσια. Κάπου εδώ θα σταματήσω, νόμιζω πως είμαι κουρασμένη, ήρθε η ώρα να κοιμηθώ και αυτή τη φορά θα κλείσω όλα τα φώτα και αύριο, αύριο θα ξεκινήσω την επόμενη μέρα με μια μόνο σκέψη ... του οτι εσύ δεν θα είσαι ποτέ πια εκεί. Καληνύχτα ... "
(Ντραφτούρα #001)
Η βροχή γεμίζει τις λακούβες στο δρόμο, πετά σταγόνες στα κλειστά τζάμια. Τα φώτα του δρόμου καλά καλά δεν ανάβουν είναι νωρίς ακόμα μα ο σκοτεινός ουρανός δεν σε αφήνει να καταλάβεις τι ώρα είναι.
" Μου αρέσει να κοιτάω τη βροχή καθώς θα πέφτει, να πίνω καφέ και να καπνίζω χωρίς να έχω κάτι άλλο να κάνω. Αλλάζει η γεύση του καφέ, παρόλο που είναι γλυκός ξαφνικά πικραίνει, όπως η ζωή, όπως ο ουρανός, όπως οι σκέψεις μου. Όπως οι σκέψεις μου χωρίς εσένα, όπως το σπίτι μου χωρίς να είσαι εσύ εκεί, όπως το σπίτι χωρίς γέλια και ίσως όπως η πόλη μου, η πόλη μου χωρίς εμάς. Σπάνιο αυτό που θα πω αλλά ίσως θα έπρεπε να το είχα πει νωρίτερα, όταν ήξερα πως ήσουν εκεί, πάντα εκεί.
Ακούω το κλείδί στην πόρτα αλλά δεν είσαι εσύ, ακούω γέλια τα βράδια αλλά πάλι δεν είσαι εσύ, σαν όλος ο κόσμος ξέχασε ποιός είσαι, ποιά είμαι, ποιοί ήμασταν. όταν έφυγες, όταν έμεινα μόνη, όταν δεν άκουγα το όνομα μου, όταν δεν σε ένιωθα πλέον κοντά μου - ο καφές τελειώσε, ευτυχώς υπάρχει και άλλος, μην φυγεις, περίμενε θα έρθω να σου πω την συνέχεια - όταν έφυγες λοιπόν έτρεχα να σε προλάβω, φώναζα αλλά εσύ δεν με άκουγες, πάντα ήταν πολυσύχναστος ο δρόμος, ούτε γυρισες να κοιτάξεις, ούτε άκουσες, ούτε θυμήθηκες. Κι όμως και ας έλεγα πως δεν θυμόμουν, θυμόμουν τα πάντα΄. Και ας μην σου έλεγα πολλά πράγματα και ας τα άφηνα να εννοούνται και να υπάρχουν στο χώρο, πάντα τα ένιωθα. Τις θυμάσαι τις κυριακές, που εσύ καθόσουν στη βεράντα και έπινες καφέ και διάβαζες εφημερίδα και εγώ διάβαζα το βιβλίο μου ή ζωγράφιζα ή άκουγα μουσική. εκείνες οι ώρες ήταν οι πιο ωραίες, έπεφτε το φως πάνω σου και ήταν σαν να χαμογελούσε. τώρα πλεόν δεν κάθομαι στη βεράντα σαν να έχω σφραγίσει το παράθυρο. Δεν μπορώ να βγω έξω, τα λουλούδια έχουν μαραθεί, ο ήλιος έχει καιρό να εμφανιστεί και αν που και που εμφανιστεί, τότε θα κλείσω τις κουρτίνες, προτιμω να μην με βλέπει τίποτα και κανένας .
όπως είπα μου αρέσει η βροχή. Το κινητό μου είναι κλειστό εδώ και μέρες. Έβαψα τα μαλλιά μου και τα έκοψα σε μια έκρηξη θυμού. Σε μια έκρηξη θυμού έσπασα και όλα τα πράγματα στο σπίτι. Έχω να κοιμηθώ μέρες, νομίζω πως σε βλέπω γύρω μου, θέλω να ακούσω την φωνή σου έστω και αν είναι λίγο πριν κλεισεις την πόρτα. Και να βλέπω φωτογραφίες σου και να θέλω να σταματήσω να ζω απο αυτές, το αλκοολ δεν βοηθάει και ο καφές με κάνει και ξεχνάω. Το ρολόι με εκείνο το τικ τακ με φοβίζει μου θυμίζει πως κάποια στιγμή θα σε ξεχάσω και θα ξεχαστω, ως μια ακόμη ερωτευμένη, ως μια ακόμη χωρισμένη, ως κάτι διαφορετικό απο αυτό που στην πραγματικότητα είμαι...
(Ντραφτούρα #001)
και αλλες αληθειες... :)
ΑπάντησηΔιαγραφή