ήσυχες μέρες, ταραγμένα βράδια...

και ας μην ξέρω που πηγαίνω, και ας έχω καεί στα λάθη και ας έχω χάσει όλες τις εξόδους στην τελική ξέρω ότι τα όνειρα τελικά χρεόνονται ακριβά...

έχω αναρωτηθεί αν διαβάζει κανείς τις ιστορίες που γράφω, εκτός φυσικά απο φίλους που ξέρουν το πόσο μου αρέσει να γράφω... έχω αναρωτηθεί την συνέχεια της ιστορίας έχω αναρωτηθεί τον επίλογο ή την περιγραφή μιας ξέφρενης νύχτας που το σώμα θα ποθεί την ξεκούραση της μέρας και το μυαλό ...το μυαλό απλά θα επιθυμεί να πατήσει το stop στις σκέψεις και να συνεχίσει να περνά καλά έξω... έξω εκεί που δεν σκέφτεται τα προβλήματα των προηγούμενων ωρών και της επόμενης μέρας, εκεί που η μουσική και το γέλιο της παρέας σε αναζωογωνούν... νιώθεις - νιώθει - νιώθουν. . . ΓΕΝΝΗΣΗ!

ο κύκλος λοιπόν έχει στάδια ή αλλιώς οι λεγόμενες πράξεις στο θέατρο....

πράξη 1η

πάντα μου άρεσε να κοιτάω στον καθρέφτη την ώρα εκείνη πριν βαφτώ, αλλά πάντα απο την ώρα που θα τελειώσω το μακιγιάρισμά μου θα σταματήσω να κοιτάγομαι. ούτε απο λάθος δεν θα δω τα ροδαλά ζυγωματικά, τα χείλη σε τόνους του παλ και τα μάτια με ένα πιο έντονο βλέμμα. Τα μαλλιά νωπά ακόμα και σφιχτά δεμένα σε κότσο, σκουλαρίκια και δαχτυλίδι σε σετ και τσαντάκι χιαστό στο χρώμα του . έχω ντυθεί εδώ και ώρα και στέκομαι στην πόρτα με το χέρι στο πόμολο μια τελευταία αναπνοή και ύστερα μπαίνω στο αμάξι. Το κλειδί γυρίζω, ανάβω τα φώτα, 1η ταχύτητα, λύνω το χειρόφρενο και ύστερα χάνομαι στην επόμενη στροφή. . .

πράξη 2η

έχω δουλειά- έχεις δουλειά ...συναντιόμαστε για λίγο στο διάλειμμα στην ουρά για να πάρουμε καφέ. Λέμε ένα τυπικό καλημέρα με όχι και τόσο διάθεση δεν έχει πάει καν μεσημέρι και είμαστε κουρασμένοι... και ύστερα πάλι η μονοτονία. κοιταζόμαστε απο τα παράθυρα πότε πότε...πίσω απο τα βλέμματα όλων των υπολοίπων... έτσι μάθαμε να κοιτάμε τις ζωές μας πίσω απο τζάμια, πίσω απο τοίχους, πίσω, πίσω, πίσω απο τους εαυτούς μας. έτσι μάθαμε να προφυλλασσόμαστε απο μικρόβια, ασθένειες, από κακές συνήθειες, απο τον έρωτα, απο την αγάπη, απο την τρυφερότητα. μάθαμε την καλημέρα να την μεταφράζουμε μέσω νεύρων, μέσω ύφους και χάσαμε την αξία της λέξης καλή μέρα! και ύστερα κάθομαι και κοιτάω κλεφτά έξω απο το παράθυρο ην ώρα που όλοι οι άλλοι πιστεύουν οτι έχω κάποιο σημαντικό τηλεφώνημα που να ξέραν ότι στο κλειδωμένο μου συρτάρι πάντα υπάρχει μια ακομα συσκεύη τηλεφώνου που δεν λειτουργεί... την χρησιμοποιώ που και που γιατί θέλω λίγο το χρόνο μου να σκεφτώ για λίγο ακόμα την φλόγα των ονείρων που άφησα στην άκρη για μια καριέρα, να με καίει... να καίγομαι στην αλήθεια των συναισθημάτων τους... νόμιζα πως είχα ξεχάσει, όμως τίποτα δεν ξέχασα... εκείνη την μέρα ...βρήκες να μου αγοράσεις και εσύ εκείνο τον αναθεματισμένο μικρό καθρέφτη.... να δω τι ακριβώς πρέπει; κλείνω τα φώτα και κοιτάζομαι μπροστά και πίσω μου το φως του φεγγαριού να είναι λιγότερο εκφοβιστικό και κάνει πιο εύκολο συμμαχίες απο εκείνο το φως της πρώτης μέρας....