Let's go out tonight...

ίσως να ήταν κάποιο πρωινό Κυριακής ή ένα απλό καθημερινό μου εγερτήριο, όταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι θέλω να βγω... Να πάρω μια εφημερίδα, να κάτσω σε μια καφετέρια και να διαβάσω εκεί ότι θέματα μπορεί να με ενδιαφέρουν. Για όλους τους άλλους μπορεί να φαίνεται κάποιο είδος μικρής ιδιοτροπίας. Αλλά όχι δεν είναι...

Σήμερα τυχαία έπεσε το μάτι μου σε αυτή την φωτογραφία, δεν είναι ότι ενθουσιάστηκα από άποψη δομής της, όσο από την ίδια ηρεμία που διέπνεε μέχρι και την κίνηση των νερών την ώρα που με μια λάμψη αποτυπώθηκε στην μνήμη της κάμερας. Ένα ήρεμο πρωινό, που σπαταλάς δέκα λεπτά για να σκεφτείς πως να το γεμίσεις. Με μια βόλτα στην θάλασσα, με έναν καφέ με φίλους, με κάτι-κάτι που μπορούσες μόνο σε ηρεμία να εκτιμήσεις, για παράδειγμα αναφέρω ...την ησυχία...- .

Τον τελευταίο καιρό όλοι περιμένουν μια βροχή να έρθει, ή σε αυτούς που ήρθε, να σταματήσει. Ωραία η βροχή, σε καθαιρεί με τρόπο αναγεννησιακό.

Μπορεί τώρα που γράφω το κοκκινάδι στα χείλη μ να έχει σβήσει, το μολύβι στα μάτια μου να με έχει μουτζουρώσει και τα μαλλιά μου απο στεγνά που ήταν να έχουν βραχεί... δεν με πειράζει ας πούμε ότι πήρα το ρόλο του Gene Kelly και να τραγούδησα και εγώ το am singing in the rain ... ωραία... πλέον ναι ίσως να πίστεψα και εγώ.. I'm singing in the rain

Just singing in the rain What a glorious feelin'
I'm happy again I'm laughing at clouds....