Εκει θελω να με πας!

Ω! ναι, εκεί θέλω να με πας. Εκεί που θα κοιτάω σαν μικρό παιδί, όταν το νερό της θάλασσας αγγίζει τα πόδια μου. Εκεί που η γεύση της μπύρας και του τσιγάρου θα ανακατεύονται και δεν θα με νοιάζει αν θα παρεκτραπώ ή αν θα απογοητευτώ ή μια μελαγχολία με πιάσει. Εκεί που τα αρώματα μας θα μπερδεύονται και οι αισθήσεις μας θα ανοίγουν συνομιλία με τον μέλλον. Εκεί που το να πας σινεμά 3 η ώρα το βράδυ για να δεις μια ταινία άγνωστη θα σε φέρει στην καλύτερη διασκέδαση.

Δεν θα μιλάμε, μπορεί να τραγουδάμε!

Δεν θα γκρινιάζω, μπορεί να νιαουρίζω...

Δεν θα περπατώ μπορεί να πετάω...

Δεν θα είμαι στο σώμα μου θα είμαι έξω από αυτό και αυτή η στιγμή να κρατήσει αιώνες...

Δεν Δεν Δεν Δεν...

{Αλλά αν γίνουν ποτέ όλα αυτά αληθινά, ένα υποσχέσου μου, οι φόβοι του πρίγκιπα δεν θα μας καταβάλουν και η ηλιαχτίδα θα είναι ξανά ενωμένη και θα την τραγουδάμε μαζί, όχι μόνος σου, δεν θα έχω αυτή την φορά να διαβάσω την ακαταλαβίστικη φυσική!

Τώρα τρέχα, περπάτα, χοροπήδα, αλλά προπάντων πάμε ΕΚΕΙ ! }

Αν φυσικά ήμασταν αλλιώς, αν πηγαίναμε να δουμε μια παρασταση που η πρωταγωνίστρια να ήταν 24 ώρες ακίνητη, άφαγη, αμίλητη, ακόλαστη,σε μια μικρή υπόγεια αίθουσα μουσείου,δεν θα με πειραζε... θα σε ακολουθουσα... δεν θα ηθελα να φτάσουμε στην αφετηρία του παιχνιδιου μονόπολη χωρίς να σου έλεγα ποτέ πόσο απλό είναι... και ας ξεχνούσα πάντα να αγοράζω ξενοδοχεία ή ας βαριόμουν μια για πάντα την βαρετή ακολουθία...