Light in the dawn ...

Το κενό που σε πνίγει που σε κρατάει ζωντανό, το κύμα που σε δένει, σε οδηγεί, σε κρατάει δυνατό. Είμαι εγώ το κενό, το νερό είμαι. Είμαι εγώ που σε δικάζω, σε καίω ζωντανό.

Ένας καθρεφτης που κλείνει στο δικό του κόσμο, το προσωπό σου, ένας καθρέφτης που δείχνει ότι εσένα, εμένα τρομάζει. Θραύσματα απο σκέψεων, σκέψεις συλλογές, συναισθήματα και εκατομμύρια άτονα αισθήματα,που πλέον έχουν κωδικοποιηθεί κατάλληλα για να μην σε κάνουν να πονάς. Όλα αυτά φαίνονται, όλα αυτά υπάρχουν και όλα αυτά αναδεικνύνονται σε κάθε κράτημα, σε κάθε σημείο απόφασης και πάνω από όλα σε κάθε κομμάτι, έρωτα. Ο έρωτας είχε κάποιος παλιότερα αναφέρει όταν ακόμα μου άρεσε να φτιάχνω όρους και ορισμούς, ότι φαινόταν απο την εξίσωση: {έρωτας} = τρέλα (χ) λογική ΑΡΑ: ο έρωτας είναι αυτός που συνθέτει την λογική και το παράλογο με την ίδιο τρόπο όπως και η τρέλα... Μα πλέον όλο αυτό το συναίσθημα εχει μετατραπεί, απο τον λόγο της κοινωνίας ως κάτι κακό, μα παρα πολύ αισχρό. Στην κοινή λογική, στην κοινή περιγραφή, μα το έχουν γράψει και χιλιάδες τραγούδια, τον υμνούν, υμνούν αυτόν, υμνούν το κάθε τι που το κάνει αυτό που είναι. the greatest thing you'll ever learn, it's just to love and be loved in return (nature boy- moylin rouge) και αλλα πολλά τραγούδια. Παραθέτω το παρακάτω κείμενο μόνο και μόνο για να γίνω πιο κατανοητή. . .
ντραφτουρα 1η

Ο έρωτας ισούται με το γινόμενο της τρέλας και της λογικής…
ο καπνός του τσιγάρου πέταγε ψηλά και σχημάτιζε νεφέλες. Καιγόταν μονάχο του, ακουμπισμένο στο τασάκι, γύρω από τους καφέδες…

Το γέλιο της, τον ξύπνησε. Κοίταξε το ανοιχτό παράθυρο, σκοτάδι με πρωταγωνιστή το φεγγάρι, λίγα αραιά σύννεφα. Κοίταξε δίπλα του, θέση κενή…
Προσπάθησε να ανακτήσει την ταχύτητα αναπνοής του, μα το κεφάλι του, έτοιμο να σπάσει, βυθισμένο σε πλάνη, σε μια χαώδη και ατελέσφορη πλάνη. Σηκώθηκε, προχώρησε στο σκοτεινό διαμέρισμα, οι κινήσεις του, γρήγορες, οι λέξεις μηδαμινές. Ποτήρι, βότκα, πάγος, ορισμένα δάκρυα που και που. Λίγη πυρίτιδα για να λάμψει η ζωή του. Το ποτήρι στα χέρια του, η φωνή της του τρυπά το μυαλό. – Αφού δεν θα την πιείς,, τι την βάζεις; Δάκρυα έκαναν διαδρομές στο παραμελημένο πρόσωπο του, τα μαλλιά του αλλόκοτα μάκραιναν, το μούσι γινόταν πυκνό… Κλείστηκε πάλι στο μικρό του, παράδεισο… Έβαλε cd και πάτησε το play. Οι πρώτες νότες του ορχηστρικού τραγουδιού έκαναν εμφάνιση. Κάθε νότα, μια μικρή λέξη, κάθε παύση, μια μικρή φράση, συγχορδίες- φάσματα ζωής! Η μουσική χαμηλώνει, υπαρκτές λέξεις, φαντασμάτων διδαχές, βγαίνουν από το στόμα του. Το ποτήρι σπάει, αίμα, σταγόνες βγαίνουν από το εσωτερικό της παλάμης.
Κλείνει τα μάτια του, προσπαθεί να θυμηθεί, θυμάται την εικόνα της, μάλλον από κάποιο παραμύθι βγαλμένο. –έτρεχε πέρα δώθε στο δάσος, το φουστάνι της λευκό, τα μαλλιά της ίσα καστανά. Στεφάνι αμυγδαλιάς τα στολίζει. Το δέρμα της ξανθό, τα χείλη της στο φυσικό χρώμα. Τα καφετιά φύλλα του φθινοπώρου χόρευαν μαζί της. Τη κοιτούσε, μα ο ήλιος τον τύφλωνε και την έχανε. Βρέθηκε δίπλα του κάποια στιγμή, ένιωσε το φιλί της, μα η γεύση του ήταν κάπως πικρή, στυφή. Άνοιξε τα μάτια του, είχε χαθεί…
Κούρνιασε σαν μικρό παιδί και αποτίναξε την λύπη του, στο πλέον δεμένο χέρι του, στο γκρι μελαγχολικό δωμάτιο της ατέλειωτης θεραπείας. Μα γιατί τον θεωρούν τρελό, απλά αγάπησε. Μα γιατί κανείς δεν τον πιστεύει ερωτεύτηκε…
Σιωπή πανταχού σιωπή
Μήπως το διάλλειμα τελειώσει
Κραυγή πανταχού κραυγή
Μήπως κανείς μας ακουστεί
Και το ψέμα πια τελειώσει…

Αν ειναι υποθετικά το κυρίαρχο απο τα αισθήματα, ποιος ο λόγος να το φοβομαστε; να το κρύβουμε; να το κάνουμε να φαίνεται άχρηστο...